Column Jan Bennink: "Leve Thierry Baudet. Commando van het vrije woord"

De Hollandse polder is van oorsprong een moerasdelta. En de geleedpotige- en weekdierbewoners van onze modderplas, hebben nu eenmaal een genetisch bepaalde afgunstige bloedhekel aan excellentie en zij die boven het maaiveld uitsteken. Altijd zullen de swamp dwellers, uitblinkers naar hun eigen niveau willen terug zuigen, onredelijke redelijkheid van hen verwachten, op hoge toon eisen dat ze zich “gedragen”, desnoods ze verraden en als dat niet meer werkt, hun kop er afhakken. “Eigen schuld!”

Zie de gebroeders de Witt, Van Oldenbarnevelt, Fortuyn en van Gogh.

In dat licht zie ik ook het koningsdrama, dat zich vandaag ontspint rond Thierry Baudet; het briljante kind dat steeds opnieuw laat zien dat de keizer geen kleren aan heeft.

Ook al krijst deze keizer als een big, dreigen zijn herauten zijn excommunicatie en pogen de soldaten hem het hoofd af te slaan, Thierry blijft trouw aan zijn filosofie en overtuiging. Zelfs als de Fairbern-Sykesdolk wederom uit eigen gelederen komt, van mensen waar je meer van zou verwachten.

Thierry laat zich de mond niet snoeren. en weigert zich te gedragen volgens de geldende conventies, die “nu eenmaal zo zijn afgesproken”. Thierry Baudet is wakker in een vreemde wereld. Een vrijdenkende ridder zonder vrees of blaam in een laagland vol laag klootjes- verraders en strontvolk. Rancuneus volk, gemakzuchtig, lomp en bang voor alles. Thierry is die opstandige squadronleider in een Sopwith Camel. Niets ontziend, de vijand, tegen alle bevelen in, tegemoet vliegend als pionier van het vrije woord.

Zijn politiek lenige filosofie, zijn actieve vrijdenken, zijn rücksichtslos uiten. Het vereist moed en uithoudingsvermogen die zeer weinigen is gegeven. En wat hem dus zeer wordt misgund.

Weinigen in Nederland hebben de kracht en de mogelijkheid om uit frames te stappen en onder zware beschietingen het modderige niemandsland tussen de loopgraven te betreden. Niet hier, niet in het land van de platgeslagen compromissen, waar een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog na een jaar vol avondklokken, covidkampen (Duitsland, Canada) en knuffelverboden, nog steeds taboe is, terwijl de covid-tirannie op vele gebieden zwaarder op het grootste deel van de bevolking drukt dan toen. En een vergelijking, in tegenstelling tot een gelijkstelling, wat mij betreft meer dan gerechtvaardigd is.

Mensen in Nederland, zijn nu eenmaal slappe, snel gekwetste gedweeë volgers, die liever kiezen voor het milde verraad. De mentholsigaret, het comfortabele concentratiekamp met Netflix vanuit de “sta op stoel”, McDonald's-thuisbezorgservice en een gesedeerde dood.

We zwijgen en conformeren liever in het zicht van de tirannie.

Ik niet. Ik kies voor de vrijheid. De vrijheid van denken, van de heftige polemiek. Van het oneens zijn. Ik geloof behalve in God, vooral in het vrije woord. Ook al is het vogelvrijheid.

Ik voel me juist steeds meer thuis bij de partij van Thierry Baudet, onder dit schalks leiderschap. Als zou hij de enige zijn die over zou blijven.

Het is nu eenmaal, zo is vandaag maar weer duidelijk geworden, niet iedereen gegeven een commando van het vrije woord te zijn, ook al heb je die felbegeerde groene baret.