Een verklaring voor een vreemd fenomeen.
Het fenomeen "Een ander Joods geluid", heeft ons altijd geboeid. Wij konden dit fanatieke groepje maar niet doorgronden. Wat bezielt mensen die zich Joods noemen zich ten opzichte van de staat Israël te uiten op een manier die niet onderdoet aan de uitingen van van Agt of von der Dunk?
Terwijl de Syriërs elkaar afslachten en Egypte in brand staat bekritiseren zij Israël. Bij Israël-haters die niet Joods zijn kunnen we soms antisemitische motieven ontwarren, maar bij dit groepje Joden komt de analyticus niet verder dan een mogelijke masochistische zelfhaat. Maar deze duiding bevredigt toch ook niet helemaal.
Onverwachts hulp kregen wij hulp van reaguurder nog_1, in zijn reactie op
een stuk van Leon de Winter. Hij schrijft:
Overigens blijft het opvallend dat Leon de situatie in Egypte alleen maar belangrijk vindt in relatie tot Israel. Voor Leon is de status quo in het Midden Oosten zijn raison d'être geworden. Niet dat hij woord bij daad voegt en alijah gaat doen, en Israel echt zou helpen. Het blijft bij roepen vanaf de veilige bühne. Bij ons Joden kun je mensen in drie groepen verdelen; de anti-Israëlische Joden die geen alijah doen omdat ze geen zionist zijn en niets met de schurkenstaat Israel te maken wil hebben. De zionisten, die hun dienstplicht vervullen en zich twee jaar dood vervelen in de westbank en daarom maar Palestijntjes gaan pesten. En de groep lafaards die o zo pro-Israel zijn, maar te laf zijn om woord bij daad te voegen en daarom niet naar het Oosten/Israel maar naar het westen/VS vluchten.
Hoewel alles wat deze schrijver zegt ons tegenstaat zijn wij hem dankbaar voor deze analyse.
Er zijn dus drie soorten joden dus in Nederland.
1- Joden die geen zionist zijn en Israël in navolging van von der Dunk een schurkenstaat noemen.
2- Joden die naar Israël emigreren.
3- Joden die pro Israël zijn maar niet naar Israël emigreren.
Voor groep twee heeft de schrijver nog enige respect, maar groep drie noemt hij te laf om naar Israël te emigreren. Ongewild geeft de schrijver een inzage in zijn denken en hiermee in het denken van het groepje die zich Een ander Joods geluid noemt. Hun motivatie is te begrijpen uit een fenomeen dat psychologen cognitieve dissonantie noemen. Dit betekent in het kort het volgende:
Cognitieve dissonantie is een psychologische term voor de onaangename spanning die ontstaat bij het kennis nemen van feiten of opvattingen die strijdig zijn met een eigen overtuiging of mening, of bij gedrag dat strijdig is met de eigen overtuiging, waarden en normen. Het gaat met andere woorden om de perceptie van onverenigbaarheid tussen twee cognities, waarbij het woord cognitie kan slaan op kennis, houding, emotie, geloof of gedrag. Volgens de theorie voelen mensen een sterke drang om dissonanties te verkleinen door hun opvattingen of gedrag aan te passen of te rationaliseren.
Rigide persoonlijkheden kunnen vaak een emotioneel beladen dilemma niet oplossen. Het gaat als volgt:
Ik ben Joods dus ik moet eigenlijk naar Israël emigreren anders ben ik laf.
Ik wil echter niet naar Israël om allerlei plausibele redenen: goede baan, kinderen en kleinkinderen leven in Nederland, niet tegen de hitte van het Midden Oosten kunnen of ik ben bang voor de instabiele veiligheidssituatie in Israël.
Allemaal plausibele redenen waarmee de meeste Joden in Nederland kunnen leven, maar niet de Joodse Israël hater. Om zijn cognitieve dissonantie op te lossen neemt hij liever de terminologie van von der Dunk over en noemt Israël een schurkstaat. Dat Israël geen schurkstaat is deert hem niet.
Hij is dus geen lafaard want hij is een antizionist die geen alijah maakt omdat hij niets met de schurkenstaat te maken wil hebben. Een held bovendien omdat hij zich de toorn van de meeste Nederlandse Joden op zijn hals haalt.
De prijs is echter hoog, want een Jood die het kleine Israël niet steunt in zijn strijd om te overleven tussen honderden miljoenen vijanden, maar Israël bekritiseert om zijn eigen psychologische evenwicht te corrigeren, zal zichzelf vroeg of laat tegenkomen.
