Chinezen volgen Koreaanse machtswisseling met argusogen

De dood van de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-Il had China nooit goed uitgekomen. De onzekerheid en wellicht chaos die nu volgt kan China veel problemen geven maar misschien ten goede komen.

De bondgenootschap tussen Peking en Pyongyang is er nauwelijks meer één van ideologische verbondenheid. Hoewel beide landen formeel een communistisch systeem kennen is China ondertussen kapitalistischer ingesteld dan menig Westers land. Terwijl de Chinezen ongekende groei en welvaart meemaken leeft Noord-Korea al jaren op de rand van de afgrond. Het volk is er verhongerd, de stroomvoorziening onbetrouwbaar en het land kan door sancties nauwelijks handelen met de rest van de wereld.

Chinese steun houdt het Noord-Koreaanse regime in stand. Door voedsel te leveren sterft het volk er net niet van de honger en door wapens door te leveren weet de dictatuur daar te overleven. Maar liefst een kwart van het bruto binnenlands product gaat elk jaar op aan het leger. De legerleiding is dan ook zeer machtig en moet nog overtuigd worden van de jonge Kim die de afgelopen jaren is klaargestoomd om zijn vader op te volgen.

Kim Jong-Un is niet bepaald een imposant figuur. Hij is jong en onervaren en zal zich daarom de komende tijd moeten bewijzen als een doortastend leider. Vorig jaar zonk Noord-Korea een Zuid-Koreaans marineschip en bombardeerde het een eiland op de maritieme grens tussen de beide Korea's waarbij twee Zuid-Koreaanse burgers om het leven kwamen. Dergelijke provocaties staan ons waarschijnlijk weer te wachten nu zoon Kim de macht in handen krijgt.

Dat maakt het voor China lastiger om het internationaal verstoten regime in Pyongyang de hand boven het hoofd te blijven houden. Binnen de harde kern van de Communistische Partij en binnen het leger bestaat nog enige sympathie voor de mederevolutionairen in Korea maar de meer zakenlijk georiënteerde burgerleiding begint het geduld te verliezen.

Tegelijkertijd wensen ook zij geen democratische volksopstand in Noord-Korea te zien, laat staan dat het schiereiland onder Zuid-Koreaans leiderschap wordt herenigd. Noord-Korea dient immers als buffer om Amerikaanse troepen ver van de Chinese grens te houden. Een verdeeld Korea is in het Chinees belang.

Vraag is of hernieuwde agressie dat ook is. De komende twee jaar zal zich een wisseling van de wacht in Peking plaatsvinden. De vijfde generatie leiders komt aan de macht en net als de jonge Kim in Korea moet deze zich bewijzen.

De toekomstige leiders van China zijn technocraten en zullen niet afstevenen op een confrontatie met Japan en de Verenigde Staten maar wellicht dat zij wel heil zien in een Noord-Koreaans offensief dat de Amerikanen en hun bondgenoten in Oost-Azië enkele jaren bezighoudt. Dan zal de Chinese opstelling onveranderd blijven: steun voor Pyongyang en minimale druk uitwisselen voor Westerse concessies als het gaat om Chinese handelsbelangen en China's eigen grensproblemen in Zuidoost-Azië.

Foto: Wikicommons / Kok Leng Yeo