Chavismo rukt op in Zuid-Europa

Terwijl Venezuela twee jaar na het overlijden van Hugo Chávez op een staatsbankroet afstevent en het land als gevolg van vijftien jaar chavistisch wanbeleid één van de meest onveilige en tevens onvrije landen ter wereld is geworden, wordt de ideologie van chavismo in Zuid-Europa omarmd nieuwe linksradicale partijen zoals Syriza en Podemos.

De afgelopen jaren schreef ik regelmatig artikelen voor Surinaamse media over de gevaren van het agressieve chavismo, dat tijdens president Bouterse steeds meer invloed begon te krijgen op de Surinaamse regering (Suriname werd in 2012 aspirant-lid van ALBA). Zo publiceerde ik in 2011 dit artikel over de braindrain van ruim 1 miljoen Venezolanen uit vooral de midden- en hogere klassen, en dit stuk (pdf) over militaire aspecten van de internationale alliantie ALBA.

Via deze alliantie probeerde Chávez met oliediplomatie zijn radicale, anti-westerse gedachtegoed over heel Zuid-Amerika en ook daarbuiten te verspreiden. Dit gebeurde in nauwe samenwerking met terroristische organisaties zoals Hezbollah, ETA, Hamas, Islamitische Jihad en FARC en ook met dubieuze staten als Iran en destijds nog Libië (in de periode-Khadaffi).

Mijn artikelen hebben mogelijk bijgedragen tot bewustwording van dit gevaar in Suriname, ze werden daar zelfs enkele keren behandeld op de televisie in de actualiteitenrubriek To the point. Misschien is het soms zo dat je alerter bent op een gevaar veraf dan dichtbij. Ik heb namelijk niet goed in de gaten gehad dat het chavismo, dat na Chávez' dood voortgezet werd door zijn rechterhand Maduro, inmiddels ook in Europa vaste grond aan de voet heeft gekregen. Dat realiseerde ik me toen ik vorige week op de website PanAm Post dit artikel las van een journalist en onderzoeker uit Guatemala, Antón Toursinov.

Antón legt in dit artikel een heel duidelijke link tussen Chavismo in Zuid-Amerika en de linksradicale partijen Syriza (Griekenland) en Podemos (Spanje). Ik citeer hem uit het artikel:

Ik nam contact op Antón Toursinov via Twitter en vroeg hem om een nadere onderbouwing hiervan. Antón gaf me enkele links, onder andere naar dit Spaanstalige artikel, waaruit blijkt dat Podemos al voor minstens 3,7 miljoen euro aan middelen heeft ontvangen van de Chavista's in Venezuela. Dat loopt via allerlei ingewikkelde constructies, zoals de stichting CEPS en allerlei 'adviseurschappen' van Podemos' toppers in Venezuela en andere ALBA-staten.

De ruime vergoedingen daarvoor worden grotendeels doorgesluisd naar Podemos. Met name partijleider Pablo Iglesias was de afgelopen jaren veel te vinden in Venezuela. Ook de campagneadviseur van Iglesias is getraind in Venezuela. Maar hoe zit het dan met Syriza? Hard bewijs van financiële ondersteuning van Syriza door de chavista’s heb ik nog niet kunnen vinden, maar ik vond wel informatie dat Syriza-leider Tsipras zelf veel naar Venezuela is gereisd om daar klaargestoomd te worden voor het grote politieke werk.

Ook bezocht Tsipras de staatsbegrafenis van Chávez en sprak toen lovende woorden over de door hem bewonderde revolutionair. Op internationale meetings van linksradicalen liet Tsipras telkens blijken dat hij een groot aanhanger is van Chávez’ socialisme van de 21e eeuw. Over de innige banden die er waren tussen Tsipras en Chávez, zie dit Spaanstalige artikel uit 2013. Lees verder op pagina twee.

Daarnaast is het zo, dat de leiders Pablo Iglesias van Podemos en Alexis Tsipras van Syriza nauw onderling contact hebben. Iglesias zou recentelijk nog 1 miljoen aan Amerikaanse dollars hebben gekregen van Nicolas Maduro. Alsof het niet al zorgwekkend genoeg is dat Vladimir Poetin een dikke vinger in de Syriza-pap heeft, blijkt het populistisch marxisme van Hugo Chávez dus eveneens op te rukken en wel met een duizelingwekkende snelheid, waarbij de door de eenheidseuro veroorzaakte economische en politieke crisis in Zuid-Europa een ideale voedingsbodem is voor radicalisme.

De overeenkomsten tussen enerzijds Podemos en Syriza en anderzijds de Chavista's in Zuid-Amerika zijn niet alleen politiek-inhoudelijk van aard. Het verkiezingsprogramma van Syriza (minimumloon verhogen, extra ambtenaren aansteleln, bedrijven nationaliseren in plaats van privatiseren etc.), heeft een hoog chavistisch gehalte. Maar, ook in stijl zijn er opmerkelijke overeenkomsten.

De populistische stijl van de authentieke 'man van het volk' met een grote mond kennen we natuurlijk maar al te goed van types als wijlen Hugo Chávez en ook Evo Morales, de marxistische populist die president is van Bolivia. Diezelfde informele stijl gelardeerd met grootspraak zien we terug bij de immer lachende Tsipras van Syriza en bij Pablo Iglesias van Podemos, die met zijn paardestaart oogt als een computernerd. Authenticiteit schijnt het toverwoord te zijn bij de linksradicalen en hun Venezolaanse spindoctors.

Het dogmatische vasthouden van de EU-elite aan de one-size-fits-all euro heeft bizarre politieke consequenties, zoals Milton Friedman al voorspelde in 1998. Of, zoals de Britse filosoof John Gray in 2012 zei in Buitenhof: "Toxic policies produce toxic results". De enige weg naar herstel voor Griekenland is monetaire devaluatie in combinatie met schuldsanering. Maar welke politieke krachten zullen daar straks van profiteren?