Celibatair leven

Door zich niet te wijden aan een aardse persoon en de bijbehorende geneugten, kan een priester zich beter focussen op wat werkelijk belangrijk is: het leven voor God. Dat is zo'n beetje het idee achter het celibaat. Maar 40 procent van de hedendaagse priesters blijkt te vinden dat het celibaat moet worden afgeschaft. Goed idee, we zijn vandaag de dag gewoon niet sterk genoeg voor een celibatair leven.

Een celibataire levenshouding van de priester kan waardevol zijn. Niet alleen voor de priester zelf, maar vooral ook voor zijn omgeving. Als levend voorbeeld kan hij de mensen uit de parochie die wellicht iets te veel opgaan in de aardse genoegens, een spiegel voorhouden.

Voorwaarde is wel dat het celibataire leven, om het zo maar te zeggen, 'succesvol wordt uitgevoerd'. En hier zouden we vandaag de dag onze vraagtekens bij kunnen plaatsen. Volgens Deetman en een kwart van de priesters is het celibaat de oorzaak van het vele misbruik in de kerk. En dat misbruik is nu niet bepaald het voorbeeld dat we zouden moeten stellen.

Nu denk ik niet dat het celibaat per se misbruik in de hand werkt, maar wel wanneer een celibatair leven wordt geëist van mensen die daar niet tegen opgewassen zijn. Het is pijnlijk duidelijk geworden dat niet iedere gelovige die zijn leven wil wijden aan de kerk, dit ook kan zonder intiem contact met een aards persoon. Laten we daar onze conclusies aan verbinden.

Er is geen reden om star vast te houden aan het celibaat. In de loop van de geschiedenis van de westerse Kerk is het celibaat regelmatig geschonden geweest, dus noch de kerk zelf, noch het maatschappelijke goed zal direct vergaan wanneer het celibaat wordt losgelaten. Zowel kerk als maatschappij zijn meer gebaat bij priesters die hun voorbeeldfunctie goed weten uit te voeren. En als dat vandaag de dag zonder celibaat moet, dan zij het zo.