Tweede Kamerlid Harry van der Molen (CDA ) wil graag een kijkwijzer op YouTube. Dat instrument zou het voor ouders eenvoudiger moeten maken om hun kroost op een verantwoordelijke manier te laten kijken naar filmpjes. Hij wil mensen graag beschermen tegen beelden waarvan hij denkt dat deze een slechte invloed hebben, denk aan gewelddadige, seksuele of aanstootgevende beelden. Maar hoe wordt de classificatie van beelden dan gedaan? En wie moet de YouTube video's gaan categoriseren? Er staat op YouTube namelijk meer beeldmateriaal dan je in je leven kunt kijken (!). Elke minuut komt er zo'n 400 uur bij. En hoe classificeer je dan de beelden? Is een seksscène waarbij geen genitaliën te zien zijn en slechts enkele seconden duur al voldoende om een drie uur durende film te classificeren met 'seksuele beelden'?
U begrijpt het al, het is weer zoeken naar oplossingen voor niet bestaande problemen, die in de huiskamer moeten worden opgelost en niet in de Tweede Kamer. In ieder geval heeft Van der Molen weer een media momentje. Fijn! YouTube heeft al laten weten niet mee te gaan met het plan van Van der Molen. Vrij logisch gezien de hoeveelheden data waarover we spreken. Wel is YouTube van plan om in de toekomst ouders de mogelijkheid te geven om in de app instellingen te veranderen zodat bepaalde content niet te zien is. YouTube Kids bestaat al in andere landen en kan dus ook naar Nederland komen.
Verder is het plan van Van der Molen weer opportunistisch en paternalistisch pur sang. Ouders kunnen zelf heel veel doen om hun kinderen te beschermen tegen communicatie-uitingen, die volgens hen schadelijk zouden zijn. Zo plaatste mijn moeder de computer in de woonkamer zodat het zichtbaar was wat ik deed. En was er een tijdslimiet voor het gebruik van de computer. Tevens denk ik dat veel ouders te beschermend zijn richting hun kinderen als het gaat om beelden met geweld of seks. Als je dergelijke beelden niet leuk vindt dan kijk je gewoon niet. Ieder kind is daarin anders.
Zo logeerde ik weleens bij een vriend die horror films keek. Ik was toen veertien jaar oud en kon deze films gewoon niet aan. Wrong Turn heette die film, echt ziek. Ik werd er angstig en misselijk van. Dus keek hij alleen terwijl ik lekker ging gamen. Zo makkelijk lossen kinderen dergelijke problemen op. Het is niet zo dat kinderen als een gehypnotiseerde robot achter schermen blijven plakken. En als dat wel het geval is dan zijn ouders al te ver doorgeschoten in het voeden van media afhankelijkheid. Dat laatste is dan ook een groter probleem dan specifieke 'beelden'.
Wellicht is dat een punt waar Van der Molen wél iets mee kan vanuit zijn portefeuille.