Brusselse tandarts: "Ik krijg meisjes van 6 jaar in mijn stoel die van hoofd tot teen bedekt zijn"

Lang leven de integratie!

De 42-jarige Darya Safai komt oorspronkelijk uit Iran. 19 jaar lang leefde ze onder het juk van de knettergekke ayatollahs die haar dwongen om zich publiekelijk te bedekken. Ze was nog maar zes jaar oud toen ze een "vormloze overgooier en een donkere wijde broek" moest dragen. Op haar negende werd ze aangepakt door de schooldirectrice doordat ze de euvele moed had om hardop te lachen toen ze aan het spelen was met haar vriendinnetjes. Dat mocht niet. Ze was immers een meisje. En die moeten niet gezien en niet gehoord worden.

Hoewel het de bedoeling daarvan was om vrouwen nederig en klein te houden had dit het omgekeerde effect op Darya. Zij werd er alleen maar onafhankelijker door. Op haar 23ste -- ze was 4 jaar oud toen Ayatollah Khomeini aan de macht kwam -- vluchtte Darya via Turkije naar Brussel, waar ze een nieuw -- vrij -- leven begon.

Aanvankelijk was ze daar hartstikke blij mee, maar tegenwoordig maakt ze zich grote zorgen. Ze ziet namelijk steeds vaker dat allochtone meisjes in België op net zo'n manier gekleed en behandeld worden als zij in Iran.

"Als tandarts in Molenbeek en Borgerhout zie ik veel vrouwen die van hun man, vader of broer niet mogen werken. Ook niet als ze een hoofddoek dragen, want een nog betere bescherming tegen de blikken van andere mannen is thuisblijven. Ik zie meisjes van zes die van hoofd tot teen bedekt zijn. Ik probeer mij op hun gebit te concentreren, maar als de behandeling voorbij is, doe ik een poging met haar ouders te spreken over de vrijheid waar zo’n meisje naar snakt."

En nee, daar heeft ze niets mee -- zeker niet met die types die in de media roepen dat ze het alleen maar doen omdat ze het zelf willen, terwijl Darya maar al te goed weet wat er achter de schermen gebeurt:

"Ik wind mij erover op dat jonge meisjes met hoofddoek in de media vrolijk de geëmancipeerde moslima uithangen, die van de hoofddoek een statement proberen te maken van onafhankelijkheid. Welke vrouw kiest er nu voor ongelijkheid? Dat doe je vanwege je religie, de druk van een regime of vanwege sociale druk van de gemeenschap. Voor zulke vrouwen is het de enige manier om iets te bereiken in de maatschappij zonder verstoten te worden. Dat is volgens mij geen keuze en zo moet je dat al helemaal niet promoten."

Ook heeft ze een heldere boodschap voor quasi-feministisch links in Europa. Dat zijn dus van die vrouwen die roepen dat ze feministisch zijn, maar die de multiculturele heilstaat ondertussen stiekem veel belangrijker vinden dan vrouwenrechten:

"Hier in het Westen verdedigen progressievelingen de hoofddoek, maar zonder de filosofie of gedachte erachter te bekritiseren. Dat vind ik kwalijk. Vrouwen hier zijn decennia geleden in opstand gekomen tegen de dogma’s van de kerk en voor emancipatie. Alles wat wij hier in het Westen hebben is er dankzij die kritische blik. Maar nu zeggen sommige feministen: een hoofddoek is een vrije keuze. Daarmee maken ze propaganda voor een symbool van ongelijkheid en discriminatie."

In 2015 publiceerde Darya haar memories "Lopen tegen de wind." Vorig jaar werd ze door de Belgische Vrouwenraad, die blijkbaar nog niet is overgenomen door politiekcorrect multicultureel links, gehuldigd als "Vredesvrouw 2016."