Broddelwerk van Asscher

Prremier Mark Rutte spreekt van “spectaculair succesvol” beleid, naar aanleiding van de minimale economische groei. We weten dat onze premier graag mag overdrijven. Dankzij de voor de export gunstige kunstmatig laag gehouden euro (ten koste van Nederlandse spaarders) en de lage olieprijs, zien we inderdaad een licht herstel in de eurozone, waarvan ook Nederland profiteert. Maar de problemen van de eurozone zijn nog steeds verre van verholpen. Zo blijft Griekenland een waar hoofdpijndossier.

Als we kijken naar de hervormingen waar premier Rutte zich zo graag op laat voorstaan, schort er heel wat aan, vooral aan de cruciale hervorming van de arbeidsmarkt, waarvoor minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Lodewijk Asscher verantwoordelijk is.

In mei 2014 heb ik voor DDS de hervormingen van Rutte, Samsom en Asscher geanalyseerd. Hoewel er vanuit hervormings- en bezuinigingsperspectief wel stappen gezet zijn zoals inkorting van de WW en versobering van de ontslagvergoeding in het nieuwe ontslagstelsel, constateerde ik toen al dat er door de polderaars dermate veel veiligheidskleppen waren ingebouwd, dat het geheel ertoe leidt dat de juridisering en bureaucratisering alleen maar toeneemt. Zo verwachten juristen dat ontslagprocedures in het nieuwe stelsel in bepaalde gevallen jaren kunnen duren door toegenomen beroeps- en cassatiemogelijkheden. Dat is natuurlijk niet hetgeen waarop ondernemend Nederland zit te wachten.

Ook wees ik op DDS op de nog steeds bestaande absurde doorbetalingsplicht bij ziekte van twee tot drie jaar loondoorbetaling. Dit, in combinatie met de moeilijkheid om een gedegen ontslagdossier op te bouwen, is de werkelijke reden dat werkgevers huiverig zijn om werknemers in vaste dienst te nemen. Vooral voor kleine tot middelgrote bedrijven zijn de risico’s onevenredig groot. De politieke partij Voor Nederland (VNL) heeft hierover onlangs kamervragen gesteld.

Deze hele problematiek heeft kennelijk niet de aandacht van Lodewijk Asscher en zijn ambtenaren, die waarschijnlijk nooit een bedrijf van binnen hebben gezien. Want wat blijkt: deze problematiek is alleen maar verergerd in het nieuwe ontslagstelsel. Volgens het Financieel Dagblad, dat spreekt van een weeffout in het nieuwe ontslagstelsel, blijkt nu dat werkgevers die na twee jaar ziekte (en dus loondoorbetaling) ontbinding van het arbeidscontract vragen omdat de betreffende werknemer niet meer zal herstellen, ook nog eens een transitievergoeding moeten betalen.

Gemiddeld komt die transitievergoeding neer op 12.500 euro per werknemer en volgens het FD zal dit grapje van Asscher de werkgevers zo’n 150 miljoen euro per jaar extra kosten. Erger is, dat door de beleidsmakers de zoveelste hindernis wordt opgeworpen waardoor werkgevers zich wel drie keer bedenken voordat zij iemand een vast contract aanbieden. Dit blijkt ook uit recente cijfers. De lichte opleving van onze economie resulteert vooral in meer flexarbeid, maar nauwelijks in meer vaste banen. Het aantal uitzenduren groeit al enige tijd tussen de 8 en de 10%, de groei van het aantal vaste banen blijft achter.

Eerder al kwam een andere fout in het nieuwe ontslagstelsel naar de oppervlakte: het systeem van transitievergoedingen bleek zeer ongunstig uit te werken voor seizoenswerkers. Inmiddels heeft minister Asscher deze zaak haastig gerepareerd met een overgangsregeling.

Lodewijk Asscher mag dan wel de golden boy zijn van de PvdA en hij oogt inderdaad een stuk redelijker dan voormalig actievoerder Diederik Samsom, maar als hij fout op fout blijft stapelen gaat dat ten koste van zijn zorgvuldig opgebouwde imago als sociaal-democratische realist en doener.

Eerder wees DDS-collega Frank Verhoef er al op dat Asscher als wethouder in Amsterdam een rokende financiële puinhoop. achterliet, waarvoor zijn PvdA-collega Pieter Hilhorst uiteindelijk mocht opdraaien. Asscher verkondigde overigens zondagochtend bij WNL dat lastenverlichting als resultaat van bezuinigingen, slecht is voor de economie. Daarmee werd pijnlijk duidelijk dat hij echt als een ambtenaar denkt en totaal geen kaas heeft gegeten van de echte economie. Zie ook deze verbaasde tweet van Elsevier redacteur Syp Wynia.

Ik ben realist genoeg om in te zien dat zolang Nederland in de eurozone zit, krachtdadig hervormen en bezuinigen de enige optie is om er het beste van te maken. Ook buiten de eurozone zouden we daar overigens niet aan ontkomen. Door de collectieve sector te verkleinen, wordt op termijn lastenverlaging voor middengroepen mogelijk en dat is de beste weg naar duurzame groei. Hervormen is dus nodig, maar met broddelwerk zoals Asscher dat levert schiet niemand iets op.