Europolitiek is de kunst der verwikkelingen

In een artikel dat gisteren op Reuters verscheen heeft Litouwen naar verluidt een voorstel gelanceerd dat tegemoet komt aan de door Nederland en Duitsland geopperde bezwaren tegen de huidige opzet van het resolutiefonds dat onderdeel is van de beoogde bankenunie.

Die bezwaren waren - kort gezegd - vooral, dat Nederlandse en Duitse banken niet zouden moeten opdraaien voor de verliezen van Franse, Spaanse of andere buitenlandse banken. Zeg maar: elk euroland redt haar eigen banken. Dit stuitte natuurlijk op fel verzet van vooral de Fransen, die graag willen dat ook de Nederlandse en Duitse belastingbetaler meebetaalt aan hun failliete bankensector. Vanzelfsprekend leidde dit intern tot de zoveelste Brusselse patstelling.

Maar daar hebben de Litouwers wat op gevonden! Hun voorstel houdt in, dat de kosten van het sluiten van een bank aanvankelijk door het land waarin die bank gevestigd is zelf gedragen worden, maar dat de gezamenlijke verplichtingen van de eurozonelanden geleidelijk aan, dat wil zeggen na tien jaar, volledig gedeeld zullen worden. Reuters:

Er wordt alleen over eurolanden gesproken. Dat is opmerkelijk want de bankenunie omvat alle EU-landen. Klaarblijkelijk heeft Groot-Brittannië goed onderhandeld en blijft het land buiten schot als het gaat om de Franse-Spaanse-Italiaanse gatenkaas. Het voorstel van Litouwen borduurt in feite voort op de gedachte dat er nationale 'resolutiefondsen' worden opgericht parallel aan het Europese. Hoe zit de Litouwse deal in eigenlijk elkaar? Dat is weer heel ingewikkeld gemaakt. Het komt er op neer dat de banken van elk eurozoneland gedurende 10 jaar 0,1 procent van alle aan hen toevertrouwde deposito's in een nationaal 'bankenfonds' stoppen. Na tien jaar zit er dus 1 procent van hun deposito's in de nationale fondsen van elk euroland.

Maar er zit wel weer een klein addertje onder het gras. Ik citeer:

Met andere woorden: als de nationale resolutiefondsen van een euroland, stel Frankrijk of Spanje, niet genoeg geld kan reserveren, dan nemen de overige eurolanden dat over tot een maximum van 10 procent van, ja van wat eigenlijk? Wat wordt bedoeld met 'their accumulated money'? Tien procent van het intussen gereserveerde kapitaal  in de respectievelijke nationale resolutiefondsen? (maar dat betekent dat er extra bijgestort moet worden door de gezonde landen; by the way: is er in dat geval ook een terugbetaal regeling van dat extra geld van kracht?) Of wordt misschien bedoeld tien procent van alle hen toevertrouwde deposito's? Lijkt me erg onwaarschijnlijk. Onduidelijkheid troef.

Maar het wordt nog veel ingewikkelder. Volgens het voorstel moeten de nationale resolutiefondsen het tweede jaar 90 procent van hun opgebouwde reserve gebruiken om banksluitingen te financieren vóórdat ze een beroep kunnen doen op de steun van andere eurozonelanden. Die zijn dan wel verplicht om 20 procent van wat ze hebben gereserveerd te gebruiken om dat in gebreke blijvende euroland te helpen.

Maar het wordt nóg mooier. De bijstort verplichting van het in gebreke blijvende euroland daalt met 10 procent onder gelijktijdige verhoging met 10 procent van de sterke eurozonelanden. Het is aldus de bedoeling, dat na 10 jaar het nationale resolutiefonds slechts tien procent van haar fonds heeft bijgedragen vóórdat een beroep op haar andere eurozonepartners mag worden gedaan, die vervolgens wel verplicht zijn om de gehele rekening te voldoen die nodig is om de banksluiting te bekostigen. Bent u er nog, lezer?

Maar ook dit is nog niet alles. Als bovengenoemde contributies onvoldoende zijn om de betreffende banken te sluiten, en de overige banken en de regering van dat land evenmin kunnen bijspringen, dan komt het ESM in beeld, net zoals dit in 2012 in Spanje is gebeurd. Dit was weliswaar oorspronkelijk niet de bedoeling van het aanwenden van de ESM fondsen, maar geldnood breekt wet. Klaarblijkelijk.

Vervolgens worden dan na tien jaar al die 'nationale' fondsen samengevoegd tot één Europees Resolutiefonds, waarbij alle dan nog openstaande risico's van slechte leningen door iedereen zullen worden gedeeld. Het is de bedoeling dat dit voorstel van Litouwen over hoe het resolutie mechanisme moet gaan werken per 1 maart 2014 in een intergouvernementeel verdrag wordt vastgelegd. Ruim vóór de Europese Verkiezingen van mei dus. Pikant detail is nog, dat besluitvorming niet langer op unanieme basis behoeft te worden genomen, maar bij gekwalificeerde meerderheid (dat wil in Europees recht zeggen: 55 procent van de lidstaten die minstens 65 procent van de totale bevolking vertegenwoordigen). Met andere woorden... Juist.

Zo, werkelijk "briljant" dit voorstel van Litouwen! Onder het (valse) voorwendsel dat elk land de slechte leningen van haar eigen banken afwikkelt, wordt de rekening via allerlei omwegen toch weer bij de overige belastingbetalers neergelegd. Je verwacht het niet. Zouden Rutte en Dijsselbloem zo gek zijn om wéér bij het kruisje te tekenen of zouden ze de vraag eerst aan de Nederlandse bevolking durven voorleggen?

Het antwoord op beide vragen is natuurlijk genoegzaam bekend. Het is schandelijk hoe de democratie buiten werking wordt gesteld door deze Europese Unie en onze eigen regering. Want deze hocus pocus impliceert uiteraard een Verdragswijziging. Maar men wil dat ten koste van alles voorkomen. Het wordt nu echt eens tijd dat de hoofdstroommedia in actie komen en de bevolking inlicht over wat er werkelijk gaande is in Europa: de brutaalste diefstal van belastinggeld ooit, ten behoeve van boven hun stand geleefd hebbende buitenlanden en banken wier hebzucht we kunnen betalen. Maar de kans daarop is vrij gering, want als het over slecht nieuws gaat met betrekking tot 'Europa' (de EU), dan geven onze media niet thuis. Kijk maar naar de massale protesten, afgelopen weekend, tegen de EU in Italië, Spanje, Cyprus en Portugal. Heeft u daarover ook maar één letter gelezen in de Nederlandse hoofdstroom media? 

Klik hier voor een overzicht van mijn columns en volg mij hier op Twitter.