Ban Ki-moon roept op tot consuminderen

Al eerder schonk ik aandacht aan de RIO + 20 duurzaamheidsconferentie, waarin oude Matlthusiaanse wijn uit nieuwe zakken wordt geschonken.

Zoals gebruikelijk heeft ook de Secretaris–Generaal van de VN, Ban Ki–moon, een duit in het zakje gedaan. Hij heeft een gastbijdrage geschreven voor 'Der Spiegel'. In tegenstelling tot zijn voorgangers ontpopt hij zich daarin als een soort goeroe, die oproept tot consuminderen en daarmee impliciet tot revolutionaire maatschappelijke, politieke en economische omwentelingen. Men kan zich afvragen of dat nu wel tot het mandaat van de SG–VN behoort. Bovendien moet worden aangenomen dat hij niet namens de meeste lidstaten spreekt en al helemaal niet namens de meeste burgers op de wereld, die best verhoging van hun levensstandaard ambiëren. Dus hij zal wel namens het VN-secretariaat spreken. Dat secretariaat heeft echter geen enkele democratische legitimiteit. Om toch de schijn van legitimiteit te wekken heeft het een grote groep van NGO's rond zich verzameld die hetzelfde geluid laten horen, maar ook niet democratisch zijn gekozen. Mede door de positieve weerklank die zij in de media vindt, slaagt een vastberaden minderheid er op die manier in om de schijn te wekken dat hun maatschappijvisie breed wordt gesteund. Maar die ballon wordt doorgeprikt indien de mensen merken wat voor draconische vrijheidsberovende maatregelen noodzakelijk zijn om de visie van deze lieden in de praktijk te implementeren. 

Onder de titel: 'Ban Ki Moon Declares “Model Of Consumption Dead”, Envisions World Of Forced Environmental Labor', rapporteert Pierre Gosselin op zijn blog:

UN Secretary General Ban Ki–moon has written a guest piece for Der Spiegel. In it he declares that “consumption is dead” and that a new economic model is needed for the planet.
 
The UN’s green agenda proposes a global concentration camp of forced environmental labor.
 
However, like everyone one else, he cannot tell us what that model is supposed to look like. And when he tries, he only delivers a lot of confusion. Moon writes:

For too long we have been trying to secure the path to prosperity with increased consumption. This model is dead. In Rio we have to develop a new model for an economic system of the 21st century, one that refutes the myth that there has to be a zero-sum balance between growth and environment. Using intelligent measures, governments can create growth, fight poverty, create jobs and accelerate social progress while at the same time conserve the natural and limited resources of the planet.”

What Moon is calling for is growth through shrinkage.
 
To tell us how all this is supposed to work, 25,000 people are flying in on jet-fuel guzzling jumbo jets, staying in air-conditioned hotels, and indulging in a days-long bash of food and drink consumption - all on the taxpayer’s dime. No shrinkage here.
 
Moon adds that lots of countries are now adopting clean, green methods for generating power and recycling waste. He cites: Barbados, Cambodia , Indonesia, Korea, South Africa, Armenia, Azerbaijan, Egypt, Kenya, China, Brazil and India. Readers by now will notice that many of these countries are developing right along are now able to produce more efficiently only because they’ve reached a degree of prosperity using the model that Moon likes to declare dead.
 
Moon also fails to tell us that all the countries he mentions above will indeed have huge growth in CO2 emissions in the years and decades ahead. To deny these countries increases in CO2 would be to deny them the prosperity they need to clean up their acts.
 
In fact it is the Green movement that has pushed so many things in the wrong direction lately. Think energy poverty from high energy prices, food shortages and deforestation from palm oil plantations and bio-fuels crops. Moon may not know it, but it is his model that is dead. ...
 
In truth, the UN’s idea of new prosperity, dubbed sustainable living, would be so regulated and fraught with restrictions that it would de facto transform human society into a global concentration camp of forced environmental labor. The focus of our work and energy would be to pay for green energy and to fulfil emissions targets.

Lees verder hier en hier.

Waar Ban voor pleit, kennen we reeds. Het was de dystopie van de voormalige DDR. Het was geen succes.