Amsterdam en Rotterdam gezamenlijk voor integratie
Misschien koestert u hoge verwachtingen. Stop daar dan nu maar mee. Want als de knuffelpolitici van moreel superieur links zich gaan bemoeien met het integratiedebat is een totaal falen even onafwendbaar als de dageraad. De Volkskrant brengt echter dolenthousiast verslag uit van de titanenpoging die Rotjeknor en Mokum ondernemen. U mag het proberen te negeren, maar de polygoonstem klinkt overal in door, zo enthousiast en volgzaam verslaat de krant de blijde boodschap van hun geliefde progressieve politici.
Amsterdam (178 nationaliteiten) en Rotterdam (174 nationaliteiten), gaan samen optrekken tegen de etnische tweedeling. Beide metropolen willen samen de brandende kwestie van deze tijd aanpakken: het grootstedelijke integratievraagstuk.
Ja, beste mensen, beide steden gaan het integratievraagstuk oppakken en oplossen, een prestatie die de Deltawerken wegzet als geknoei met Lego en water.
Eerste uitvloeisel van het nieuwe verbond is dat Amsterdam naar Rotterdams voorbeeld concreter invulling gaat geven aan het begrip 'burgerschap'. De Amsterdamse integratiewethouder Andrée van Es (GroenLinks) voelt zich geïnspireerd door Rotterdam waar de stadstrots sinds jaar en dag door de gemeente wordt uitgevent. Het gevoel van: 'samen maken we de stad', het gevoel van: 'dit is mijn Rotterdam', daar kan Amsterdam iets van leren, zegt Van Es.
Dus we nemen een totaal abstract begrip (burgerschap), dat volledig geclaimd is door stadsmarketeers (denk: I AMsterdam) en gaan daar vervolgens 'hele concrete dingen' mee doen. Het zijn slogans die geen politieke realiteit uitdrukken, maar wensdenken illustreren. Rotterdam valt uit elkaar, de sociale cohesie is volledig verdampt en dan denkt Van Es dat in Rotterdam het gevoel leeft men 'samen de stad maakt'. Dan heb je lef.
En ze is niet de enige. D66 wil, bij monde van mevrouw Korrie Louwes ook concrete dingen gaan doen.
Intussen neemt Rotterdam afstand van zijn dialoogindustrie. Na jaren van frequent gevoerde grootschalige en kleinschalige integratiedebatten zegt Louwes dat de stad wel 'klaar' is met die debatten: 'Ik wil een praktischer invulling van datgene wat Rotterdammers bindt.'
Praktische invullingen en concrete dingen, fantastisch, maar waar praten we dan over? Het nabauwen van slogans? Nou ja, onder andere. Bijvoorbeeld zeggen dat je je 'geen zorgen maakt over de PVV', dat hoort er ook bij.
Louwes zegt niet bezorgd te zijn over de PVV-retoriek. Het omslagpunt ligt in 2015, zegt ze. Dan zal Rotterdam voor meer dan de helft 'bicultureel' zijn - Louwes verafschuwt de term 'allochtoon', die in haar beleving nodeloos afstand creëert. 'Wanneer tastbaar wordt dat biculturele burgers volop participeren in de samenleving, vermindert het angstbeeld', verwacht ze. De grote waarde van rolmodellen, zoals Rotterdam die onder meer heeft met zijn Marokkaans-Nederlandse burgemeester Aboutaleb en zijn Turks-Nederlandse wethouder Hamit Karakus, kan volgens haar niet genoeg worden beklemtoond.
'Biculturelen', wie bedenkt zoiets? Het woord is even vreemd als 'allochtoon', maar dat laatste woord is nu eenmaal gebruik geworden. Newspeak introduceren om de persoon die wij allochtoon noemen, te verbergen, is even racistisch als onwenselijk. (Ik ben overigens ook bicultureel: ik woon momenteel in Leiden, maar kom oorspronkelijk uit Twente. Cultureel gezien totaal verschillende werelden.)
Maar terug naar alle 'concrete invullingen/dingen'. Van werkelijk concrete acties wordt in het artikel geen enkel voorbeeld genoemd. Het zal wel concreet genoeg zijn om het allochtone aandeel politici de hemel in te prijzen. Als reactie op het gejuich van klapvee, zullen allochtonen biculturelen ineens een buitengewoon sterke drang krijgen om 'actief burger' te zijn. Niemand heeft een idee wat het is, maar ze krijgen wel een sticker.
Tot zover de integratieproblematiek in Smolland.
