Amina: het laatste offer van de Feministische Arabische Revolutie

"Opdat u niet vergeet...": artikel 475 v/h Marokkaans Recht

In een aantal blogs heb ik aangedragen dat men beter zorgt voor iets waarvan men houdt. Daarmee heb ik weleens verondersteld dat de liefde voor Marokko onder tweede generatie Marokkanen vaak groter is dan de liefde voor het geboorteland en dat men zich mede hierdoor geen echte Nederlander kan voelen. Maar ik zat ernaast. Dat wil zeggen: voor Marokko zorgt men ook niet. Derhalve kan er (ook?) daar geen sprake zijn van echte liefde. Want ik zeg u: als het land van mijn ouders, waar ik van zou houden als ware het mijn eigen geboorteland, een wet zou uitvoeren zoals artikel 475 van het Marokkaanse Gezinsrecht, zou ik niet rusten voordat deze is afgeschaft. Het fraaie strand aan de kust van Agadir zou me niet kunnen behagen zolang het zand, dat de wind onder mijn voeten bracht, afkomstig kan zijn van de kuiten van een kind dat moest trouwen met haar verkrachter. Ik zou mij schamen wanneer ik, of wie dan ook van mijn familieleden, met een grijns voorbij zou razen op een jetski over de golven van Essaouira, wetende dat daar een wet bestaat die een onrecht teweegbrengt waar zelfs een gevallen engel voor terugdeinst.

Wat was het verhaal ook alweer?

Amina al Filali is de naam van het zoveelste Marokkaanse kind dat eerder dit jaar werd uitgehuwelijk aan haar verkrachter. Haar ouders hebben, na adviezen van de rechtbank en bekenden, besloten om gebruik te maken van de al jaren omstreden wet genaamd arikel 475. Hierin staat dat een slachtoffer van verkrachting het recht heeft om haar eer te redden, door te trouwen met haar verkrachter. In de praktijk is het echter niet het slachtoffer dat hier beter van wordt, maar de dader. Want hij kan dikwijls, dankzij de zeer zwaar wegende eer van de familie, kiezen: een hoge straf of trouwen met de vrouw die je verkracht hebt. Een meerderjarige vrouw mag het huwelijk wel afwijzen, maar dan wordt ze meestal verstoten door haar familie en de rest van de samenleving. Deze geisoleerde groep vrouwen is inmiddels zeer groot in Marokko, zo liet Fouad Sidali weten aan radio 1 (*). En dat is logisch, want voor een vrouw is er natuurlijk geen andere keus dan ver weg te blijven van de man die haar zedelijkheid onherstelbaar heeft aangetast. Dat noem ik eerherstel. Maar daar denken de familieleden van slachtoffers meestal totaal anders over.

In het geval van een minderjarig slachtoffer mogen de ouders namelijk bepalen of zij artikel 475 gebruiken. Op die manier kon het gebeuren dat Amina door haar eigen ouders werd gedwongen te trouwen met de man die haar verkrachtte. Inmiddels is deze meid van 16 overleden aan de gevolgen van rattengif. De politie aldaar is er nog niet over uit of zij dit zelf heeft genomen of dat haar schoonfamilie haar heeft gedwongen het gif tot zich te nemen.

Het moeten zieke geesten zijn geweest die deze wet, een overblijfsel van eeuwenlange tradities, bedacht hebben. Maar hoeveel zieker zijn de geesten die deze wet anno 2012 nog steeds handhaven? Hoe corrupt, hoe bekrompen, hoe wreed moeten de krachten zijn die dit zo lang in stand hebben kunnen houden?

En hoe ver heen moet de ziel van de mens zijn voordat 'eer' de drijfveer kan vormen voor deze misdaden tegen de mensheid? Wanneer uw dochter van u moet trouwen met haar verkrachter neemt uw eer juist af, in de ogen van ieder weldenkend mens. Maar in deze gezinnen is het mogelijk dat de eer wordt behouden door het kind in een levende hel te laten belanden. Ik zou de, nu krokodillentranen huilende, ouders van Amina willen vragen of zij hun eer inmiddels terug hebben. Maanden na het voorval gaat mijn hart nog steeds uit naar Amina (een naam die 'veilig' betekent in het Arabisch) en al haar lotgenoten. Maar voor haar ouders heb ik minder respect dan voor de grootste dictators die deze aarde bewandelden. Want wie zijn eigen kind op deze manier laat lijden, is in potentie een dictator van een kaliber dat de wereld nog nooit gezien heeft.

Oplossing?

Het ironische is dat 'eer' eveneens de reden is dat dit probleem te weinig wordt besproken en opgepakt door Nederlandse Marokkanen. Want leer mij de gemiddelde Marokkaan kennen wanneer het gaat over zijn land. Leer mij hen kennen, wanneer de familie wordt bekritiseerd. Nog niet het gewicht van een zandkorrel aan kritiek wordt erkend als zijnde terecht, richting de buitenwereld. En zo kan het zijn dat er anno 2012 nog steeds een wet is, zoals artikel 475, die de levens van vele kinderen en vrouwen tot een hel op aarde maakt. Ik zeg dit omdat het Westen eveneens dergelijke wetten gekend heeft. Echter, die zijn reeds honderden jaren geleden gesneuveld omdat terechte (zelf)kritiek het uitendelijk won van de drift om de familie eer te redden. Maar helaas: Waarheid, vrijheid, rechtvaardigheid, vrede, geluk, loyaliteit; in Marokko delven zij allen het onderspit tegen dat ene stukje gebakken lucht: EER.

Meteen na het voorval gingen veel jongeren in Marokko de straat op. Ze zijn het zat. Ze weten beter, niet in de laatste plaats dankzij (Westers) internet. Maar waar blijven hun leeftijdgenoten in Nederland? Hun Westerse neven en nichten hoor ik niet. Zijn zij zo onder het juk van hun ouderwetse ouders gebleven, dat zij het kwaad niet herkennen als het in vol oornaat voor ze staat? Ook de gevestigde orde in Marokko wil van niets weten. Zo liet de enige vrouwelijke minister van Marokko weten dat er belangrijkere zaken op de agenda staan dan dit "incident" rondom Amina. Een andere minister liet doodleuk, zonder enig bewijs doorschemeren dat Amina vrijwillig met de gemeenschap had ingestemd. Woorden van pooiers en corruptici, als u het mij vraagt.

Ik kan alleen maar hopen dat de Marokkanen in Nederland zich gaan inspannen voor hun familieleden, vrienden en kennissen in Marokkko. Want het kan hun nicht overkomen in een grote stad als Larache. Het kan de dochter van hun buurman in Marokko zijn, die hen steevast met muntthee verwelkomt in augustus wanneer zij, moe van de reis uit Nederland, aankomen. Het kan de dochter zijn van de tv ster die zij dagelijks via de schotel volgen, vanaf hun bankstel dat staat in het land waar de Islam hier en daar wat kritiek krijgt; het land waar gezichtbedekkende kleding sinds kort verboden is; het land waar het stukje halal vlees op hun bord nog weleens in zijn bestaansrecht wordt bedreigd.  Zouden zij zich niet beter inspannen voor het echte gevaar dat hun kroost bedreigd?

CC