Door berichten over de bloedige gebeurtenissen in de Arabische wereld en ook dichter bij huis, is het gesteggel over de begroting van de EU in de marge van het nieuws terechtgekomen.
Hoe zat het ook alweer?
Het Open Europe Blog zet een aantal zaken op een rijtje, met
links naar relevante documenten in de discussie. Het kan geen kwaad om er even bij stil te staan. En niet alleen omdat de eurocraten in hun wijsheid hebben beschikt dat Jan Kees volgend jaar nog eens 300 miljoen euro van ons zuurverdiende belastinggeld
meer mag afschuiven naar Brussel.
Toegegeven, vergeleken met de tientallen miljarden die onze blijmoedige staatspenningmeester in de malafide lidstaten van de Unie pompt zijn dit peanuts. Maar het blijft vreemd dat Brussel de uitgaven vrolijk verhoogt terwijl de nationale staten - de een meer dan de ander - hun best doen juist te snoeien in de uitgaven. En dit vooral omdat bij sommige Brusselse uitgaven forse vraagtekens zijn te plaatsen:
Comically the Commission's press release outlines the fact that "bills must be paid", alluding to the fact that the Commission has committed to various projects which still are running. This argument is weak. Although it's true that the EU budget can't run a deficit, meaning less room for manoeuvre compared to national budgets, there's no reason whatsoever why the Commission, MEPs and member states can't come together to prioritise and re-shuffle, since funds are clearly getting tighter. Just as national governments are forced to prioritise. As we note in our response to the proposal, there's plenty of fat to cut in the EU budget, from the 50 or so EU quangos, to paying non-farmers not to farm, to recycling 'cohesion' funds between some of Europe's richest regions. And, seriously, does Europe really need projects like these...(click link for examples)
Maar ja, probeer bijvoorbeeld die bizarre landbouwuitgaven (zo'n 30 procent van de begroting) maar eens aan te pakken. Dat zullen de Fransen zeker blokkeren. Overigens hebben wij zelf ook boter op het hoofd. Cees Veerman is nu vooral bekend als onruststoker in het CDA, maar die was ooit Minister van Landbouw in de eerste kabinetten-Balkenende. Hij haalde toen de publiciteit vooral vanwege integriteitskwesties (de schijn van belangenverstrengeling, dubieuze declaraties). Minder bekend is dat hij ooit een spaak stak in het wiel van toenmalig Minister van Financiën Gerrit Zalm, toen die wilde snijden in de Europese landbouwuitgaven.
Veerman zwaaide met zijn portefeuille en Zalm moest bakzeil halen.
De onuitroeibaarheid van de landbouwuitgaven is tekenend voor alles wat niet deugt aan de EU: fouten uit het verleden worden niet teruggedraaid; er komt wel bij, maar er gaat nooit af.
De eurofielen onder ons zouden kunnen betogen dat de EU 'slagvaardiger' wordt als de nationale veto's in begrotingszaken worden vervangen door besluitvorming bij meerderheid. Maar dat middel zou wel eens erger kunnen blijken dan de kwaal. Ik voorspel dan een uitgavenexplosie die zijn weerga niet kent. Types als Guy Verhofstadt (gisteren nog aan het woord in
Brandpunt) weten er wel raad mee.
En denk maar niet dat we dan in ieder geval van die landbouwuitgaven verlost zijn. Kijk maar naar de lijdensweg van het immigratiebeleid. Geen nationale veto's meer, dus kunnen eindelijk die foute richtlijnen uit het verleden de prullenbak in. Nou, mooi niet. Minister Gerd Leers kan er inmiddels een boek over schrijven.
Conclusie: we gaan steeds meer betalen aan Brussel. Als het meezit hebben we nog de keus tussen 'veel meer' en 'heel veel meer'.
