Vorig artikel ging over het feit dat er organisaties zijn die de rechtstaat uithollen en protesteren tegen het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers. Daarna zag ik, grappigerwijs, een nieuwsartikel dat aangeeft dat er meer asielaanvragen zijn geweest vorig jaar. Voornamelijk uit Turkije en Zuid-Europa. Neen, geen Zuid-Europeanen, maar asielzoekers van Zuid-Europa. De herverdeling van de Europese Unie is aan het werk geweest en Nederland heeft braaf zijn aandeel opgenomen. Ons landje wil natuurlijk altijd het beste jongetje van de klas zijn, dus de komende jaren gaat dit natuurlijk nog wel even door.
De 'gewone' asielstroom, goed voor ruim 31.000 van de 35.000 asielzoekers, is vrijwel gelijk gebleven. Onder hen zijn net als vorig jaar weer meer mensen die zich bij een eerder toegelaten familielid voegen. Dat is een gevolg van de grote stroom vluchtelingen die in 2015 naar Nederland kwam, die zo nog na-ijlt.
Europese landen spraken dat jaar onderling en met het overbelaste Turkije af asielzoekers te zullen herverdelen. Nederland neemt sindsdien mensen op uit opvangkampen in Turkije, Griekenland en Italië. Vorig jaar waren dat er in totaal 3700, waarmee Nederland het beter doet dan veel andere EU-lidstaten.
Van de asielzoekers die in Nederland belanden, komen er nog altijd veel uit Syrië, waar al zeven jaar een burgeroorlog woedt. Ook het aandeel van Eritreërs is nog steeds groot.
Dat is gewoon een gemiddeld dorp dat naar binnen komt. We doen de laatste decennia alsof het 'normale cijfers' zijn, maar als je er over nadenkt is het gewoon een bizar aantal dat we elk jaar weer binnenlaten. We stoppen die mensen weg in
asielzoekerscentra en daarna herverdelen we ze weer over heel Nederland. Dan gaan ze alsnog naar hun eigen volksgenoten en geloofsgemeenschappen en dan versterken we weer de segregatie in ons land.
We hebben zo veel goede bedoelingen en daar maken we alles alleen maar erger mee. Zo veel mogelijk mensen toelaten, zodat we met onze goede bedoelingen een samenleving creëren die we binnen een aantal decennia niet meer herkennen. Een geforceerde verandering met de goede intenties, maar verstrekkende gevolgen.
