5 lessen die rechts Nederland moet leren van Netanyahu's overwinning

Ben Shapiro, één van mijn favoriete Amerikaanse bloggers, columnisten, ondernemers en radio show hosts, heeft een bijzonder goede column geschreven voor Breitbart.com waarin hij uitlegt wat conservatieve Amerikanen (maar ook u en ik!) kunnen leren van Netanyahus overwinning.

Zijn artikel is verplicht leesmateriaal. Aangezien niet iedereen het Engels even goed machtig is, hier een korte samenvatting van zijn punten:

Netanyahu had de moed om kiezers om hun steun te vragen voor hém, als persoon en als politicus, niet voor de hele partij als zodanig. Daarbij zette hij zichzelf op fantastische wijze op de kaart door een fantastische speech te geven in het Amerikaanse Congres, waarin hij liet zien dat hij een echte, dappere wereldleider is. Wij moeten hetzelfde doen: partijen verkopen niet, personen verkopen. Maak het dus persoonlijk.

Netanyahu werd zwaar bekritiseerd, zowel door zijn vijanden als door mensen die hem tot voor kort nog steunden. In plaats van pas op de plaats te maken besloot Netanyahu terug te vechten. Hij bood zijn excuses niet aan voor scherpe uitspraken, maar deed er zelfs nog een schepje bovenop. Hij zorgde ervoor dat de verkiezingen een strijd werden tussen goed en kwaad. En raad eens? Goed won.

Pak een onderwerp waar je achterban buitengewoon gepassioneerd over is en hamer er keer op keer op. Hoewel Netanyahu in het verleden had aangegeven dat hij openstond voor een Palestijnse staat brak hij daar tijdens de campagne volledig mee. "Ik denk dat een ieder die een Palestijnse staat creëert en gebieden evacueert om dat doel te bereiken de Radicale Islam de mogelijkheid geeft om aanvallen uit te voeren op Israël." Met andere woorden: die Palestijnse staat komt er wat hem betreft dus niet. De media vonden dat heel erg, maar het motiveerde Likuds achterban om toch maar te gaan stemmen; men had eindelijk door dat Netanyahu net zo denkt als zij.

In Nederland denken we maar al te vaak dat we politieke tegenstanders op een vriendelijke manier moeten behandelen. Onzin. Netanyahu ging in for the kill; hij liet zien wat zijn vijanden willen, wie ze zijn, en wat er gebeurt als zij aan de macht komen. Zo opende hij de aanval bijvoorbeeld op de Verenigde Arabische Lijst. Hij waarschuwde joodse kiezers dat deze partijen actief bezig waren om Arabische kiezers naar de stembus te krijgen, wat een direct gevaar zou opleveren voor het bestaan van Israël. Alweer geldt: de media noemden hem een racist, maar hij had gelijk (de lijst vindt Hamas helden en accepteert het bestaansrecht van Israël niet) ... en het werkte ook nog. Rechtse, joodse kiezers begrepen dat deze strategie van links (die Arabieren naar de stembus probeerden te krijgen om ervoor te zorgen dat Netanyahu geen coalitie kon opzetten) voor serieuze problemen zou zorgen en grepen in.

Netanyahu besloot dat veiligheid hét centrale thema moest worden van de verkiezingen. Andere partijen begonnen te pas en te onpas over andere onderwerpen, zoals de economie, maar de premier bleef stug doorgaan met het praten over Israëls veiligheidsproblemen. Deze strategie bleek ook uit zijn campagnevideo's: in één zo'n advertentie pretendeerde hij een babysitter te zijn. Toen verbaasde ouders dag zagen vroegen ze hem waar. "Tja," zei Netanyahu, "het is of ik, of Livni of Buji." Met andere woorden: zij konden niet vertrouwd worden met die verantwoordelijkheid, hij wel. De economie is leuk, maar lang niet zo belangrijk als Israëls voortbestaan. In Nederland kunnen we hetzelfde doen: pak een onderwerp waarop rechts sterk staat en hamer er keer op keer op. De rest doet er niet toe.

Ik zou zeggen: laten we hier iets mee doen. Dit is hoe je verkiezingen wint, of het nou in Israël, Amerika of Nederland is.