Op naar een ecosocialistisch paradijs?
Moet de democratie niet op de schop om het klimaat te redden? Sommige klimaatalarmisten aan de extreme kant van het spectrum pleiten daar inderdaad voor.
James Delingpole rapporteert:
Watermelons: green on the outside, red on the inside. As you know, this is the theme of a book I shall be publishing shortly on the real agenda of the global green movement. And, of course, Im well aware as I write on this subject that one or two readers are going to slap their foreheads and go: Jesus. The guy has lost it completely. Hes a conspiracy nutcase. Hes away with the fairies
Which is why Im so boundlessly grateful to men like Professor David Shearman, Professor of Medicine, University of Adelaide. Youll find Professor Shearman listed here as one of the Authors and Expert Reviewers of Working Group II: Impacts, Adaptation and Vulnerability on the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). Not someone considered by the IPCC to be a crank or a member of the lunatic fringe, then. But an expert whose views are well worth heeding by a body whose reports allegedly represent the gold standard of scientific understanding about the current state of climate science.
So lets have a closer look at where Prof Shearman stands on global governance and environmental affairs, shall we? As the new climate sceptic blog Haunting The Library has noticed, he displays exactly the kind of pustulating misanthropy (Prof Shearman once described humanity as a malignant eco-tumour and an ecological cancer) and fascistic yearnings for a New World Order I talk about in Watermelons.
Shearman has penned several books on global warming, such as Climate Change as a Crisis in World Civilization: Why We Must Totally Transform How We Live and The Climate Change Challenge and the Failure of Democracy. His argument is that overpopulation and industrialization are causing an ecological disaster which requires a total change of lifestyle for everyone on the planet. As democracy isnt up to the challenge, an authoritarian government must (obviously) be imposed to save us from ourselves. ...
En zo gaat Delingpole verder met andere voorbeelden.
Lees verder hier.
Misschien draaft Delingpole wat door en ziet hij spoken. Maar de verbetenheid waarmee sommige klimaatalarmisten (de 'lunatic fringe'?) de ecosocialistische heilstaat nastreven, stelt mij toch niet helemaal gerust. De opvattingen van sommige alarmisten vertonen toch wel erg vervelende totalitaire trekjes. We mogen natuurlijk niet twijfelen aan de goede bedoelingen van deze brave lieden die niet gehinderd door feitelijke kennis van zaken - het beste met ons voor hebben. Maar, zoals we weten, is de weg naar de hel nu eenmaal geplaveid met goede bedoelingen.
In de klimaatdiscussie werpen de alarmisten vaak hun nageslacht in de strijd met argumenten als: kan ik mijn kinderen over twintig, dertig jaar nog wel recht in de ogen kijken als zij mij vragen waarom we niets hebben gedaan tegen die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die overigens maar steeds niet wil komen maar dat terzijde)? Hoewel de tegenstanders van klimaatbeleid ook kinderen hebben en de alarmisten derhalve geen monopolie bezitten terzake, getuigt dit toch van een op zichzelf prijzenswaardige verantwoordelijkheid voor het nageslacht. Maar de extremisten onder hen houden eigenlijk niet zo veel van nageslacht, getuige hun opvatting dat de mensheid als een ecologische kanker dient te worden beschouwd. Als zij konsekwent zijn is er dus t.z.t. voor hen geen confrontatie met hun nageslacht over de vorenbedoelde klemmende vraag. Dat zou overigens wat pijnlijk zijn indien de astrofysici gelijk krijgen en we dan in een nieuwe kleine ijstijd zitten. Denk eens aan al die kindertjes die dan niet heerlijk in de sneeuw kunnen ravotten om de eenvoudige reden dat zij niet verwekt zijn!
Tja, het klimaat maakt meer stuk dan je lief is.
