'Lukewarmers'

Wordt de klimaatdiscussie dan eindelijk serieus?

In Groot–Brittannië staat het dagblad 'The Guardian' bekend als vurig apostel van het broeikasevangelie, die onophoudelijk misleidende klimaatpropaganda verspreidt, vergelijkbaar met Trouw bij ons. Afgelopen zondag kwam daar echter verandering in door de publicatie van een artikel van Tamsin Edwards, die een genuanceerd overzicht gaf van verschillende opvattingen binnen de klimaatdiscussie, waarin vermoedelijk zowel protagonisten als antagonisten van AGW ('Anthropogenic Global Warming') zich zullen kunnen vinden.

Zij besteedde daarin onder meer aandacht aan een studie van Nic Lewis en Marcel Crok en later een studie van Nic Lewis en Judith Curry, waarin werd berekend dat de klimaatgevoeligheid (de verwachte temperatuurverhoging bij een verdubbeling van CO2 in de atmosfeer) waarschijnlijk lager is dan het VN–klimaatpanel (IPCC) vermoedt.

Onder de titel,'The lukewarmers don’t deny climate change. But they say the outlook’s fine', schreef Tamsin Edwards:

There are climate change sceptics, mainstream scientists – and a significant group in the middle. Whose voice is being heeded.

Unless you’re knee deep in the mud of the climate debate, as I am, you might not know that so-called “climate denial” is actually not that common in the UK. Not that I call people deniers anyway: it antagonises, partly because it is thrown around indiscriminately. There are still people who are unconvinced that carbon dioxide has any greenhouse warming effect, particularly in the US and Australia. But by far the most common kind of non-mainstream, contrarian view I see in the UK – particularly in politicians, journalists and bloggers – is the self-described “lukewarmer”.

Lukewarmers have much more mainstream views than the easy stereotype of the denier. They agree carbon dioxide is a greenhouse gas, that the world is warming, and that a significant fraction of this is down to humans. In terms of policy, they typically support adaptation to climate change. But they differ from mainstream views because they’re not convinced there’s a substantial risk that future warming could be large or its impacts severe, or that strong mitigation policies are desirable.

With such a broad definition, lukewarmers range from public commentators such as Matt Ridley to scientists such as Nic Lewis, an independent researcher who engages in climate work. But, perhaps surprisingly in this charged debate where to question scientific evidence on global warming sees you branded idiotic, nefarious, or both, the scientific community is listening to lukewarmers.

And that’s because the Earth’s sensitivity to carbon dioxide is still an open question. Are we destined for dangerous warming, or could we still keep things tolerably tepid? ….

En dan volgt een technisch doch ook voor de geïnteresseerde leek zeer goed toegankelijk verhaal.

Tamsin Edwards concludeert:

Call me naive – others have – but I choose to see the positive in this lukewarming of the debate. Widespread acceptance that humans do affect climate means we can focus on the genuine open questions in science and policy. Lewis is trusted by the wider contrarian community, and he’s one of those helping to replace the name-calling with numbers, the polarisation with probabilities, rants with research.

But whether we are in denial, lukewarm or concerned about global warming, the question really boils down to how we view uncertainty. If you agree with mainstream scientists, what would you be willing to do to reduce the predicted risks of substantial warming? And if you’re a lukewarmer, confident the Earth is not very sensitive, what would be at risk if you were wrong?

Aldus Tamsin Edwards.

Lees verder hier.

Tja, in dat geval moet er ook nog een effectief beleid denkbaar zijn – een beleid dat ons liefst niet terugwerpt in het stenen tijdperk. De Duitsers proberen het met hun Energiewende. Maar, zoals ik al zo vaak heb geschreven, de ervaring leert dat dat beleid tot grote ellende leidt.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.