De klimaathysterie is weliswaar op zijn retour, maar zal naar mijn inschatting nog lange tijd doorsudderen. Immers het gaat hier deels om een groene surrogaat-religie, die zich moeilijk met rationele argumenten laat bestrijden. Daarenboven zijn er de gevestigde belangen van het klimaatcomplex, dat veel heeft te verliezen bij de neergang van de angst voor de opwarming van de aarde. Denk eens aan de brede subsidiestromen voor alternatieve energie en de rijkelijke commissies voor de windhandel in CO2-uitstootrechten, die geen enkel meetbaar effect zal hebben op het klimaat. Voor de belanghebbenden is de dreigende beëindiging daarvan natuurlijk een bron van vele slapeloze nachten. Zij zullen dan ook alles in het werk stellen om het uur der waarheid zo ver mogelijk naar de toekomst te verschuiven.
Door al dat klimaatgedoe en de duurzaamheidshype is de aandacht wat afgeleid van fossiele energie, waarvan we nog tot in lengte van jaren in grote mate afhankelijk zullen blijven. Vandaar nu even aandacht voor de huidige situatie op het olie- en gasfront.
Karel Beckman, wetenschapsjournalist, klimaatscepticus avant la lettre en thans hoofdredacteur van de 'European Energy Review', is bij uitstek gekwalificeerd om ons daarover voor te lichten.
In het laatste nummer van zijn blad rapporteerde hij over een 'Oil & Money Conference' die op 11 en 12 oktober in London werd gehouden. Het mondde uit in een artikel dat de belangrijkste ontwikkelingen op de betrokken markten op heldere en overzichtelijke wijze uit de doeken doet:
It is a comforting mantra endlessly repeated at oil conferences: oil and gas will continue to play a dominant role in the energy supply for decades to come. The 31st Annual Oil & Money Conference, held on 11 and 12 October in London, was no exception. The mantra is probably true too but it does not necessarily mean that the western oil industry will retain its dominant global position.
In fact, it is clear to most outside observes that the fortunes of Big Oil have only worsened in recent decades. The Exxons, Shells, BPs, and Totals of this world are squeezed by the national oil companies, undermined by the erosion of their remaining reserves, pressured by climate change policies, and threatened by the advent of renewable energy and electric cars.
So what can they do to make the tide turn? That was, at the Oil & Money Conference, the main question. Unfortunately, all the options that were debated have their own limitations and drawbacks, as Karel Beckman notes in a sobering review of the Conference. Although optimistic by nature, Karel ticked off a lot of reasons in London why the era of Big Oil (as we know it) may be coming to an end.
De conferentie richtte zich in het bijzonder op de new game changers in global energy, zoals men dat noemde, te weten:
Voor 'Big Oil' vormen deze veranderingen evenzovele uitdagingen. Ondanks optimistische projecties van de betrokken maatschappijen slagen zij er tot dusver niet in hun productie en reserves substantieel te vergroten.
Hoe komt dat?
Beckman:
The main reason for the declining production figures of the oil majors is well known: they have been increasingly barred from the easy oil and gas fields in the big producing countries and have been forced to find new reserves in ever more difficult surroundings. It was the reason why they went for their big mergers in the first place: to pull their remaining reserves together and to be able to take on the huge investments that are required to produce oil and gas in the deepsea, the Arctic and other hard-to-reach places. This strategy obviously has not (yet) delivered the hoped-for results.
Wat kan 'Big Oil' daaraan doen?
Beckman:
Maar al deze strategieën kennen zo hun eigen problemen. Hierdoor zijn de vooruitzichten voor 'Big Oil' dan ook niet zo florissant.
Beckman concludeert:
... the feeling that was hanging in the air at the Oil & Money Conference [was] that the days of the oil industry as we know it are numbered.
