Armand Sag: Erdogans succesvolle wapenindustrie

Waar Turkije zijn invloed in het buitenland steeds meer aan het uitbreiden is, zo brokkelt de sociaal-democratische CHP (de Republikeinse Volkspartij) in het binnenland steeds meer af ten opzichte van president Erdoğan’s AKP.

Erdogan versus de CHP.

De linkse CHP heeft namelijk de laatste tijd veel te maken met schandalen zoals een CHP-politicus die een politieagent doodreed nadat hij deze eerst meters lang meesleurde op zijn auto. Erdoğan stelt dan ook met trots vast dat hij de kwakkelende periode van CHP heeft afgesloten met een stabiele samenleving waarin ook ruimte is voor religieuze scholen.

Vaak genoeg verwees Erdoğan naar voorbeelden uit Europa waar men katholieke en protestante basisscholen heeft maar dit in Turkije verboden was. Uitwassen van religieus extremisme, zoals in het Afghanistan van de Taliban (waar 18 van de 31 Taliban-delegatieleden op de internationale terreurlijst van de Verenigde Naties staan), komen in Turkije dan ook weinig voor.

Wapenindustrie

De nieuwe, flitsende, en moderne wapenindustrie van Turkije, onder leiding van president Erdoğan uitgebouwd tot één van de pilaren van het zelfvoorzienend beleid dat gepromoot wordt, weet steeds meer landen tot zich binden.

Polen is het volgende land dat nu een flinke bestelling heeft geplaatst bij de Turkse Minister van Defensie Hulusi Akar (toevallig qua naam gelijkend op de Poolse elitetroepen Husars). Hiermee maakt Turkije dermate grote winsten dat afgelopen week ook bekend werd gemaakt dat de financiële reserves van het land weer gestegen zijn naar 125 miljard dollar.

Syrië

Door deze snelle ontwikkelingen, is Turkije ook weer van plan om eventueel een nieuwe militaire operatie in buurland Syrië te beginnen. Hiermee mept Turkije eigenlijk meerdere vliegen in één klap dood. Niet alleen is dat een uitgelezen kans voor de Turkse strijdkrachten om de militaire wapens en technologie van eigen makelij te tonen aan de wereld – wat redelijkerwijs weer zal leiden tot meer aankopers, klanten, en geïnteresseerden in de Turkse wapenindustrie – maar ook kan Turkije stabiliteit brengen in de chaos van buurland Syrië.

Dit wordt in Turkije vaak vertaald als het weghalen van terroristische elementen die gebruik willen maken van de chaos van de Syrische burgeroorlog. In het geval van Turkije is dit soort sentiment vooral gericht tegen de Koerdische terreurgroepen PKK, YPG en SDF die actief zijn geworden in Noord-Syrië en dreigen een eigen (autonome) regio uit te roepen. Turkije is bang dat daarmee Syrië uit elkaar zal vallen en de zuidoostelijke grens van Turkije voortaan zal grenzen aan een instabiele regio met veel kleine staten.

Dat dit buiten Turkije wordt bestempeld als eigenrichting van Erdoğan, beïnvloedt wel de Turkse economie maar laat ook zien wat landen die veel waarde hechten aan hun onafhankelijkheid van grootmachten zoals de Europese Unie en de Verenigde Staten van Amerika, overkomt.

Armand Sag (Utrecht, 1984) studeerde geschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Daarnaast studeerde hij Turkologie (minor) en Internationale Betrekkingen (master) aan de Universiteit Utrecht. Hij is momenteel bezig met zijn proefschrift “Historiography and nation-building in modern Turkey” ter verkrijging van de graad van doctor (Ph.D.) terwijl hij werkt als senior onderzoeker bij het Instituut voor Turkse Studies in Utrecht. In dat kader zijn al verscheidene publicaties van zijn hand verschenen: Historie en Meer: Overpeinzingen van een historicus (2011), Omwentelingen in het Midden-Oosten: Perceptie en Gevolgen (2012; als co-auteur), Leergrammatica van het Turkije-Turks: Antwoorden (2013), Nation-building and historiography in modern Turkey: Anatolia, the Balkan and geographical emphasis (2015), Erdoğan: Perceptie, Reflectie, Analyse (2017, als co-auteur) en nog vele andere publicaties.