De woningnood is ongekend. Nederlanders, vooral jongvolwassenen die een gezin willen stichten, slagen er niet in een woning te krijgen. Dit terwijl nieuwe stromen asielzoekers ons land binnenkomen. Maar nee, de woningnood heeft een heel andere oorzaak, zo krijgen we te horen.
De woningnood is vooral te wijten aan de stikstofcrisis, zo was lange tijd het verhaal. Het milieu laat niet meer bouwvergunningen toe. Jammer, jammer. Kritische depositiewaarden zouden overschreden worden. Als we gewoon doorbouwen, zou de natuur daaronder lijden, die – zoals D66, GroenLinks en PvdA (Frans Timmermans) ons verzekeren - toch al op ‘omvallen’ staat. Dat moeten we niet willen met zijn allen. Zou het?
Het lijkt er echter veel op dat de 'stikstofcrisis' de zoveelste manoeuvre van het milieuactivisme is geweest om de gewone Nederlander zand in de ogen te strooien. Natuurlijk spelen bij de woningnood meerdere factoren. Maatschappelijke ontwikkelingen hebben zelden maar één oorzaak. Aanwas van de inheemse Nederlandse bevolking is het alvast niet, want die krimpt, omdat we niet genoeg kinderen krijgen. Iets waar achtereenvolgende regeringen gefaald hebben iets aan te doen. Let overigens op het woord ‘aanwas’ (we hadden ook ‘groei’ kunnen zeggen) maar daarover straks meer.
Wat wél meespeelt bij de woningnood zijn de stijgende kosten van bouwen en bouwmaterialen en de veel hoger geworden hypotheekrente. Daarnaast hebben de kabinetten Rutte voor de investeerders in de vrije huurmarkt het leven zuur gemaakt. Wie verhuurt, krijgt met een jungle aan wurgende regels te maken, allemaal ten gunste van de huurder. Bovendien mogen de huren niet meer inflatie-gecorrigeerd worden, maar moeten ze de Cao-loonstijging volgen.
Combineer dat dan weer met de verhoogde overdrachtsbelasting voor woningbeleggers en de wijzigingen in box 3 voor particuliere beleggers en je bent wel gek als je daar als investeerder je geld nog in steekt. Voor huiseigenaren is het regeringsbeleid weinig beter. Voor al die door de regering zelf aangejaagde woningschaarste heb je dus geen stikstof nodig. Sterker nog, naar nu blijkt, speelt die nauwelijks een rol, althans niet aanwijsbaar.
‘Stikstofproblematiek heeft niet geleid tot terugval aantal bouwvergunningen’ kopt Het Financieele Dagblad (FD). Wat blijkt? Uit onderzoek van de Universiteit van Amsterdam komt naar voren dat de geruchtmakende uitspraken inzake stikstof van de Raad van State weinig gevolg hebben gehad voor het aantal bouwvergunningen, ook niet dichtbij natuurgebieden. Volgens onderzoeksleider prof. Jan Rouwendal moeten bouwers als gevolg daarvan wel “een extra hobbel nemen, maar ze blijken daar behoorlijk goed in te slagen”. Het artikel van FD eindigt overigens met de waarschuwing dat het aantal bouwvergunningen sinds vorig jaar wel degelijk flink terugloopt, maar dus niet door stikstof. “Door de snel gestegen rente kunnen kopers minder lenen en krijgen ontwikkelaars hun huizen nog maar moeilijk verkocht”.
Woningnood ontstaat doordat er een kloof ontstaat tussen vraag en aanbod. Het aanbod is beperkt, maar dat komt dus niet door stikstof. Je zou ook kunnen zeggen dat de vraag veel te groot is. Niet verwonderlijk als er jaarlijks een stad ter grootte van Gouda aan nieuwe inwoners bij komt in de vorm van - vooral – zéér laagopgeleide asielzoekers uit zéér laag-presterende islamitische en/of Afrikaanse culturen. Hoewel ze voor de economie en de Nederlandse samenleving dus bepaald geen aanwinst zijn, integendeel zelfs, moet deze ‘geïmporteerde armoede’ (zoals demograaf Jan van de Beek op Wynia’s Week het noemt) wél gehuisvest worden. Tel uit je verlies.
Los van de vraag of de omstreden ‘spreidingswet’ (eufemisme voor een dwangmaatregel) aangenomen gaat worden, ook nu al moeten gemeenten zich in bochten wringen om statushouders, maar ook asielzoekers onder te brengen. Het verhaal van de peperdure en luxe cruiseschepen is bekend. Het is duidelijk dat deze doorgaande stroom aan asielzoekers een majeure druk uitoefent op de Nederlandse woningmarkt. Maar politiek is het natuurlijk aantrekkelijker om het aan stikstof toe te schrijven, alsof het een vorm van overmacht is in plaats van een politieke keuze.
Tenslotte: er wordt permanent gesproken alsof er in Nederland sprake is van een grote ‘groei’ van de ‘bevolking’. Maar het woord groei veronderstelt een organische toename van wat origineel al aanwezig was. Zo kan gras groeien. Maar als daar paardenbloemen en distels bijkomen, is dat geen groei van het gras. Een bevolking ‘groeit’ alleen als die een hoger geboorte- dan sterftecijfer kent. Niet als je de grenzen openzet zodat vooral op eigenbelang beluste vreemdelingen als ‘vluchtelingen’ kunnen toestromen en het aantal mensen in Nederland via massa-immigratie op onbeheersbare wijze toeneemt, met alle problematieken van dien.
Waarvan de woningnood er maar één is…
Dit artikel verscheen eerst op de website Cultuur Onder Vuur van de organisatie Civitas Christiana. Civitas heeft ons toestemming gegeven het artikel hier te herpubliceren, waarvoor dank!