Het is weer zover. De Europese Unie, die zogenaamde bastion van democratische waarden en rechtvaardigheid, heeft zich opnieuw laten kennen als een machtshongerige entiteit die niet terugdeinst voor chantage. Polen, een soevereine natie, heeft nu moeten buigen voor de financiële druk van Brussel om haar felbegeerde EU-miljarden te ontvangen. Een voorschot van maar liefst 5 miljard euro is overgemaakt uit het EU-coronaherstelfonds, nadat de nieuwe pro-Europese regering van premier Donald Tusk de teugels in handen nam schrijft Het Laatste Nieuws. Dit is de EU in haar ware vorm: een politieke bulldozer die lidstaten dwingt zich te conformeren aan haar normen en waarden, ongeacht de democratische keuze van het volk. De vorige Poolse regering, onder leiding van de conservatieve en nationalistische Recht en Rechtvaardigheid (PiS) van Mateusz Morawiecki, stond kritisch tegenover de EU, wat resulteerde in een jarenlange impasse en financiële blokkade.
Deze recente ontwikkeling is niets anders dan een duidelijke indicatie dat de EU geld gebruikt als wapen om politieke conformiteit af te dwingen. Het is een klap in het gezicht van de democratie en soevereiniteit, een bewijs dat de EU niet schroomt om haar macht en invloed te misbruiken om lidstaten in het gareel te houden. Het aantreden van Tusk en zijn pro-EU regering en de daaropvolgende vrijgave van de fondsen is geen teken van wederzijds respect of samenwerking, maar eerder een bewijs van de EU's vermogen om lidstaten naar haar hand te zetten.
(Artikel gaat verder na deze oproep) Bij DDS zijn we helemaal klaar met gestoorde Eurofiele gekken als Tusk én von der Leyen. Denk jij daar net zo over? Steun ons dan! Doneer aan DDS via BackMe en help ons deze heksjes elke dag weer virtueel te bestrijden (op liefdevolle wijze, alleen met behulp van het vrije woord, natuurlijk). De EU is verworden tot een instituut dat democratisch gekozen regeringen ondermijnt en bedreigt, simpelweg omdat ze niet in lijn zijn met het Eurofiele ideaal. Dit is geen unie van gelijken, maar een unie van financiële en politieke dominantie. De vraag blijft: hoe lang accepteren wij, als soevereine staten, nog dat onze keuzes worden bepaald door de grillen van Brussel?