Mestmaatregelen als mokerslag: 400.000 melkkoeien mogelijk geslacht op altaar van EU-regels
Terwijl het Nederlandse platteland schreeuwt om hulp en de boerenstand aan het kortste eind trekt, blijven de Brusselse bureaucraten onvermurwbaar met hun mestmaatregelen die niets minder dan een regelrechte aanval op onze zuivelindustrie zijn. En wat doen onze kartelpartijen? Die staan erbij, kijken ernaar en, in het geval van D66 en GroenLinks-PvdA, wapperen ze nog net niet met de vlag om het tempo van de sloop te versnellen. De zuivelindustrie, ooit de trots van het Nederlandse agrarische landschap, dreigt nu in te storten onder het gewicht van de Europese overregulering.
Het scenario is schrijnend: minstens 4000 gezinsbedrijven op de tocht en 400.000 melkkoeien die naar de slacht moeten. Een krimp van 30 tot 40 procent van de veestapel is geen kleinigheid; het is een catastrofe die aan de horizon gloort, dankzij de ivoren toren van Brussel die beslist over het lot van de hardwerkende Nederlandse boer. Demissionair landbouwminister Piet Adema (CU) mag dan wel in spoedberaad gaan met Eurocommissaris Sinkevicius over deze draconische maatregelen, maar de verwachtingen zijn somber schrijft de Telegraaf. Brussel heeft blijkbaar besloten dat de Nederlandse mest niet meer waard is dan het papier waarop hun regels zijn geschreven.
Deze week is cruciaal, maar de hoop dat Brussel daadwerkelijk luistert naar de noodkreten van de sector is zo dun als het water in de sloten die niet meer bemest mogen worden. De boeren en de zuivelindustrie hebben constructieve crisismaatregelen voorgesteld, maar het ziet ernaar uit dat deze op dovemansoren vallen. De "ijskoude sanering" die dreigt, is niet zomaar een kille term; het is een bittere realiteit voor duizenden boerenfamilies die hun levenswerk zien verdampen.
En laten we even stilstaan bij de ironie: D66 en GroenLinks-PvdA, partijen die pretenderen op te komen voor duurzaamheid en groene idealen, helpen gretig mee om de sloopkogel door onze zuivelindustrie te jagen. Hun stilzwijgende goedkeuring van deze maatregelen is niets minder dan verraad aan het Nederlandse platteland.
De boodschap is duidelijk: Brussel en hun handlangers in de Nederlandse politiek hebben geen oog voor de realiteit op het boerenerf. Ze spelen liever politieke spelletjes vanuit hun kantoren, ver verwijderd van de geur van vers gemaaid gras en de klanken van loeiende koeien. Maar de prijs voor hun desinteresse is hoog, en wordt betaald door de ruggengraat van ons land: de Nederlandse boer.
