-Sid Lukkassen- Deel II: 'De waarheid achter de personeelstekorten'

Tegelijkertijd is Nederland een immigratieland geworden. In de eerste drie maanden van 2022 vestigden zich hier 87,6 duizend immigranten en verhuisden er 35,0 duizend emigranten naar het buitenland, aldus het CBS. Maar zijn de immigranten compatibel met de dienstensector, waar juist taalbeheersing en culturele subtiliteiten in omgangsvormen belangrijk zijn? Steeds als een politicus deze gang van zaken economisch onhoudbaar noemt – Janmaat, Fortuyn, Wilders, Baudet – wordt diegene gedemoniseerd, bedreigd en gemarginaliseerd. Niet alleen drukte en culturele spanningen op de werkvloer verjagen mensen van de Nederlandse arbeidsmarkt, maar óók managers die ‘targets’ opdringen en arbeid op basis van inzicht, ervaring en vakmanschap vervangen door bureaucratische en onpersoonlijke protocollen. In een vorig artikel heb ik geanalyseerd hoe al deze ontwikkelingen de huidige personeelstekorten veroorzaken. Het artikel maakte wat los en ging viraal.

Elke tekortkoming in service wordt vandaag gegooid op ‘personeelstekorten’, doch tegelijk worden gemotiveerde en gekwalificeerde mensen die solliciteren, soms niet eens uitgenodigd. Weer anderen zien in corona en coronamaatregelen een allesomvattende verklaring, maar hier gaat het om processen die al veel langer lopen. Waarschijnlijk niet per toeval kwam na mijn publicatie ook de NOS met een duiding van de personeelstekorten. De NOS gooit het bijvoorbeeld op de vergrijzing, maar blijft daarin oppervlakkig. Zoals ik uitlegde moet je die vergrijzing in samenhang zien met de decentralisering van het zorgbeleid: we moeten meer mantelzorgen en houden minder uren over voor betaalde arbeid.

Sietske Bergsma besprak mijn artikel in een podcast. Er gingen stemmen op dat mijn uiteenzetting nog onvolledig was: er ontbraken factoren, die ik in deze publicatie zal benoemen. Wie goed luistert naar Sietske Bergsma, hoort dat zij stilstaat bij het puntje van het feminisme, en dat in eerste instantie wat ironisch probeert af te doen. Maar direct pakt ze door en gaat dan juist de diepte in op dit thema. Ze noemt een onderwerp dat aan mijn aandacht was ontglipt.

14. OnlyFans. Deze inbreng van Sietske geldt als het veertiende punt naast de dertien die ik al noemde in het vorige artikel. Inmiddels is het normaal voor jongedames – en een enkele jongeheer – om het leven volledig te commercialiseren. Iedereen is ondernemer van haar eigen leven: sommigen nemen dit zeer letterlijk. Via een OnlyFans account deel je bijvoorbeeld filmpjes van jouw lichaam – of een gedragen slipje voor de meest trouwe fans – in ruil voor donaties.

Er zijn nu eenmaal veel mensen die hard hebben gewerkt en hierdoor veel geld hebben, maar die weinig in sociale contacten hebben geïnvesteerd. Nu voelen ze zich eenzaam, en door een meisje te sponsoren via OnlyFans hebben ze toch het gevoel van een intieme, persoonlijke connectie.

De angst voor corona heeft dating lastiger gemaakt, waardoor het digitaliseren van intieme gevoelens nog meer standaard is geworden. In samenhang met de liberale sekscultuur die in Nederland sowieso al bestond (het wordt gezien als emancipatie en female empowerment), zijn OnlyFans en gelijksoortige sugar-daddy en sugar-babes achtige platforms, intussen genormaliseerd. Dit onttrekt arbeid aan de arbeidsmarkt. Waarom ’s ochtends om vijf uur opstaan om brood te bakken, als je je kontje kunt verkopen en het drievoudige verdient – ook nog zonder er daadwerkelijk seks met vreemden voor te hoeven hebben?

Over wat ‘feminisme’ precies behelst, is maanden te discussiëren, maar dat valt buiten het bestek van dit artikel. Vast staat dat veel jongens graag stoeien en ravotten, maar nu vaak en lang moeten stilzitten onder het oog van juffen, en dat dit een ingrijpender probleem is naarmate men een hogere opleiding nastreeft. Vandaar het filmpje ‘laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn’, van Sire uit 2017. De boodschap is dat jongens gedemotiveerd raken door een maatschappij van stilzitten, betutteling en controle. Zou dit voor mannen zoveel anders zijn? Weer andere kinderen worden door hun ouders op handen gedragen. Dit bevordert narcisme en maakt iemand moeilijk inpasbaar in een werksituatie.

15. Het fenomeen van de tachtig procent van de vrouwen die zich fixeren op twintig procent van de mannen (hypergamie), is breed gedocumenteerd (onderaan is een bron ingevoegd). Dit leidt tot mannen die weglopen uit het arbeidsproces of in ieder geval genoegen nemen met minder geld. In het Westen kennen we dit als de ‘sigma males’ en ‘MGTOW’: Men Going Their Own Way. In Azië is er het fenomeen van de Soshoku Danshi – jonge mannen zonder interesse in relatie of carrière.

De mainstream media negeren deze fenomenen, die echter véél impact zullen krijgen op onze economie. Wel gaat er aandacht uit naar een studentencorps in Amsterdam, waar een spreker onlangs vulgaire dingen zei over vrouwen. Iedereen weet dat het hier gaat om plat studentikoos gebral. Dit zó groot maken is weer een typisch voorbeeld van hoe mannen in een negatief daglicht worden gesteld. Een voorbeeld van culturele programmering waarvoor we de rekening gaan betalen in de vorm van maatschappelijk uitgechekte mannen.

16. Woningnood. Er bestaat zoiets als frictiewerkloosheid: al is er evenveel arbeid op de markt als vraag naar arbeid, de baan en de werknemer moeten van elkaar weten dat ze bestaan. Het duurt even om ze aan elkaar te koppelen. Maar dan nog is er weinig woonruimte beschikbaar. Als je elke dag vanuit Zeeland naar Overijssel moet komen om je baan te doen, is de kans dat je die baan aanneemt gering.

17. Slecht openbaar vervoer en dure brandstofprijzen ontmoedigen forenzen. Er worden steeds meer autovrije wijken aangelegd. Leuk, maar de NS kan de vraag helemaal niet aan. Het heen en weer reizen van en naar werk is voor velen niet tot nauwelijks betaalbaar. Als je geluk hebt wil je baas het vergoeden. De kans is echter groot dat die de kosten ook weer doorrekent naar gebruikers. Hierdoor kunnen minder klanten van de dienst gebruik maken, waardoor de baan weer verdwijnt.

18. Cancel Culture. Een vriend van mij legde twee vacatures voor. Bestuursadviseur bij een gemeente en Adviseur Public Affairs. Op zich herken ik me wel in de vacatures: ik heb veel ervaring met gemeenteraden en burgerparticipatie. Ook weet ik veel lobbymogelijkheden en ken ik de bestuurlijke structuren van gemeenten, EU en provincies. Maar ik weet nu al dat als ik daar solliciteer, dat er ongetwijfeld een collega rondloopt die aanstoot neemt aan iets wat ik schrijf – of aan iets wat ik ooit heb geschreven. Die zal daarmee gaan stoken in de wandelgangen totdat ik op een dood spoor zit. Been there, done that. En anders zijn er de linkse trollen op Twitter, die de gemeente zullen aanschrijven. De vacature omschrijving “m/v/x” zegt al veel. Steun mij via BackMe!

Dat was ook tragisch met Derk Jan Eppink en de ECR-bobo’s op het Europarlement. Het ene moment vonden ze mijn teksten magnifiek, het volgende moment wilden ze dat ik minder publiceerde. Maar ik wist: al biedt de EU zes keer zoveel geld, als ik mijn achterban laat vallen, dan ben ik volledig afhankelijk van EU-financiëring. Dan zouden ze me écht bij de ballen hebben, dus dat liet ik niet gebeuren. Hierin kreeg ik volledig gelijk, zoals de Judas-afsplitsing bewees. Ook blijkt steeds duidelijker dat andere ‘rechtse’ columnisten de mensen die eigenlijk medestanders zijn, onder de bus gooien om de muziek voor henzelf nog wat langer te laten draaien. Zwak en laf!

19. Corona, coronabeleid en vaccinaties. Deze drie neem ik samen, omdat de psychische en fysieke gevolgen in de statistieken niet altijd duidelijk te onderscheiden zijn. Mensen die corona hebben gehad, zijn wellicht sneller vermoeid of hebben minder longinhoud. Hierdoor komen ze in aanmerking voor minder intensief werk of kunnen minder uren maken. Door de lockdowns zijn mensen gewend aan isolatie en in sociaal opzicht vervreemd van de medemens: hierdoor kan een arbeidsplaats overprikkelend zijn. Velen die zichzelf thuis opsloten zijn geestelijk murw gebeukt en raakten langdurig gedemotiveerd.

Weer anderen zijn totaal panisch voor corona, zijn bang om ziek te worden of dood te gaan: dit weerhoudt hen van solliciteren. Nog weer anderen hebben last van schade door vaccinaties, onbedoelde bijwerkingen, enzovoorts. Hoe groot deze schade precies is, moet nog in kaart worden gebracht, dus hierom veeg ik dit alles samen.

20. Prik- en controlebaantjes bij de GGD. Dit had ik al in het eerste artikel kunnen noemen. Toen heb ik dit niet gedaan, omdat ik dit vat onder de noemer van een groeiende overheid die sowieso al vele vormen van zinvolle arbeid wegdrukt. Mensen die de afgelopen twee jaar werkten in contact tracing of test- en prikstraten zijn waarschijnlijk onttrokken aan de horecabedrijven die onder de lockdown gebukt gingen. Ze teren nog op het gespaarde geld of sommigen wellicht op uitkeringen.

Op LinkedIn klaagden ideologische tegenstanders van het eerste artikel dat het uitvoeriger onderbouwd had moeten worden. Had ik dat gedaan, dan had men geklaagd dat het te lang zou zijn. Het is beter om de grote lijnen te schetsen: de details qua onderbouwing vult iedereen in voor zichzelf, afhankelijk van dagelijkse ervaringen. Als ervaren academicus kan ik alles tot op de punt-komma nauwkeurig onderbouwen. Dat zou mij werkdagen kosten en het artikel zou (op ideologische gronden oftewel op grond van ‘deugen’) nog steeds worden genegeerd door de mainstream media. Bovendien, de mensen die het ermee oneens zijn, zijn het ermee oneens op basis van psychologische, ideologische en kortom existentiële gronden: niet op basis van empirie.

De negatieve reacties waren vooral van mensen actief in sectoren waar niet wordt geproduceerd, maar waar alle status samenhangt met branding, vergaderen en netwerken. Het artikel afkraken was voor hen een eenvoudige manier om deugpunten te scoren. Enkele van die bedrijfjes zijn nagetrokken door volgers van mijn Telegram-kanaal, en die bleken – oh ironie – gebaseerd te zijn op gebakken lucht.

Voordat iemand begint over ‘oplossingen’: de oplossingen liggen voor de hand. Minder immigratie toestaan en incompatibele immigranten terugsturen naar land van herkomst. Minder in China laten maken en meer op eigen bodem. Minder milieuregeltjes zodat het hier vestigen van bedrijven aantrekkelijk blijft. Koop minder via het internet en meer bij bakkers, groenteboeren en kleine middenstandswinkels – dan blijft er sociale cohesie in je dorpshart. We kunnen met minder webshops en minder datacenters waar toch geen hond werkt, maar die wel zwembaden vol water opslurpen. Enzovoorts.

Het probleem is dat werkbare oplossingen – ze liggen écht voor de hand – onbespreekbaar zijn omdat linksliberale cultuurpratertjes de poortwachters zijn van het publiek discours. Uiteindelijk komen we op wat ik bespreek in mijn nieuwste boek Wees Afgrondelijk: de tien procent klankborders. De elites en de hoge heren in Den Haag luisteren niet naar de ervaringen op de werkvloer van de hardwerkende Nederlander. Zij laten zich informeren door een beperkt klankbord van media, en door mensen van hun inner circle die al even elitair zijn als zijzelf.

U draagt enorm bij aan de goede zaak als u dit artikel print en uitdeelt. Desnoods een nietje erin en door de brievenbus. Dat helpt nog véél meer dan vlaggen ophangen – bijzonder veel dank!

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom. Draag uw steentje bij aan Sids belangrijke werk! Veel dank!

Bron: artikel van Belle Hook uit 2019.