Arnhemse burgemeester Marcouch buigt voor islamitische druk: Koranverbranding PEGIDA verboden

De actie, bedoeld als een demonstratie van de vrijheid van meningsuiting, werd in de kiem gesmoord door de handen van een bestuurder die, in plaats van de rechten van zijn burgers te beschermen, kiest voor het pad van de minste weerstand. Dit besluit is niet alleen een overwinning voor degenen die dreigen met geweld en intimidatie, maar ook een klap in het gezicht van iedereen die gelooft in de fundamentele waarden van onze democratie.

Edwin Wagensveld, de man achter de geplande koranverbranding, heeft in een reactie op X de burgemeester bedankt voor het bewijzen van een punt dat Pegida en gelijkgestemden al jaren proberen te maken. Marcouch, zo stelt Wagensveld, is het levende bewijs dat de islamitische ideologie niet compatibel is met de westerse waarden van vrijheid en gelijkheid. Hij trekt een parallel met donkere tijden uit het verleden, waarin ideologieën leidden tot onderdrukking en het ontnemen van burgerrechten – een scenario dat hij vreest opnieuw te zien ontvouwen als islamitische invloeden blijven groeien.

Dit besluit in Arnhem staat niet op zichzelf, maar is onderdeel van een zorgwekkende trend waarin de angst voor islamitisch geweld leidt tot zelfcensuur en beperkingen op de vrijheid van meningsuiting. De ironie wil dat dezelfde mensen die pleiten voor tolerantie en diversiteit, de eersten zijn om te buigen wanneer hun principes op de proef worden gesteld door radicale elementen.

De vraag die we ons als samenleving moeten stellen is niet of de actie van Wagensveld smaakvol of respectvol was – vrijheid van meningsuiting gaat niet over het beschermen van uitsluitend populaire of aangename meningen. Het gaat om het waarborgen van het recht om te spreken, zelfs als dat betekent provoceren of ongemak veroorzaken. Vandaag is het een koranverbranding, morgen kan het elke uiting zijn die de grenzen van politieke correctheid overschrijdt.

Het verbod door burgemeester Marcouch moet niet gezien worden als een geïsoleerd incident, maar als een symptoom van een bredere ziekte die onze vrijheden uitholt. Als we toestaan dat angst voor repercussies onze rechten beperkt, hoe lang zal het dan duren voordat we ontdekken dat we geen vrijheden meer over hebben om te beschermen?

In een wereld waar het recht om te spreken wordt bedreigd door de schaduw van intimidatie, moeten we standvastiger dan ooit onze waarden verdedigen. Het is tijd dat we ons realiseren dat de prijs van vrijheid eeuwige waakzaamheid is, en de bereidheid om op te komen voor onze rechten, ongeacht de tegenstand.