Column Jan Bennink: Jan Roos' Roddelpraat duwt lachspiegel in het smoelwerk van Hilversum. En dat is onbetaalbaar!

YouTube is één van de grootste Big Brother datatraps, een modderig aquarium waar de mooiste visjes inmiddels met hun rug naar boven liggen of, zoals Nemo, gillend uit zijn gesprongen, op zoek naar de vrijheid. YouTube is een evil stepdaughter van de Alphabet-moloch, met aan het hoofd Susan Wojcicki, een virtue signallende deugmuts, met die voor Amerikaans links zo kenmerkende, onverdraaglijk lijzige antidepressiva-stem.

Toch kijk in nog best vaak in de bek van het YouTube-beest. Tuurlijk domineren tegenwoordig BitChute, Rumble en onafhankelijke kanalen van contentmakers het leeuwendeel van de mediadag, maar ook op de kaalgeslagen vlakte van YouTube zijn nog genoeg woestijnbloempjes te vinden.

Ik kijk graag naar de reportages van Mark Felton. Over de minder bekende verhalen van WW2. En ik vind het prachtig om bij Baumgartner de restauratie van schilderijen, schilfertje voor schilfertje, te volgen. Als de coronacrisis me naar de keel grijpt, helpt het om te concentreren op vakmensen met een engelengeduld. Ook de Russische cultuurkanalen van het Bolshoi en Телеканал Культура zijn me dierbaar voor een beetje schoonheid en ontspanning.

Er is overigens nog wel iets van scherpte over. Ook op YouTube. Vaak zieltogend en demonitized, maar toch: Lonneke Engel, Pierre Capel, Forum, The Duran, Russel Brand. ze zijn nog niet gedeporteerd naar de eeuwige datajachtvelden. En zelfs Mark Dice is nog niet gecancelled. Een wonder.

Toch is er maar één Youtube programma, waar ik iedere week op wacht als een kleuter op de Donald Duck. En dat is Roddelpraat. Jan Roos en Dennis Schouten zijn dé twee opgestoken middelvingers naar Hilversum en de Grachtengordel.

Een perfect uitgewerkt, nothing to lose, format, waarin iedereen die het verdient op schroeiend eerlijke, met een briljant gespeelde onnozelheid, onder uit de zak krijgt.

Of je nou een Twentse kansenjongere bent of een veel slechtere omroeprukker met een dikke BMW, of je nou een vleesgeworden showbizzklisma bent of een Blaricumse aandachtshoer: ieders mopshondje gaat even hard door de gehaktmolen. De macht wordt keihard aangepakt, maar ook de kleine man. De blanke, maar ook de zwarte en de bruine. De mooie, maar ook de lelijke.

Extra genieten zijn de “roddel”scoops die je tenen krommen tot ze bijna breken, van het soort dat je echt niet mag doorvertellen. Keihard, shocking en hilarisch. Ze worden erdoorheen gejaagd, als kogels door een MG42-loop. En dat alles in een briljant good cop, bad cop, no fear-format.

Roddelpraat is niet alleen hilarisch. Het programma is van levensbelang.

Het format van Jan en Dennis laat zien dat je met één honderdduizendste van het belastinggeld van Hilversum, of een honderdmiljoenste van het kapitaal van John de Mol, een hilarisch programma kunt maken, waar mensen wel naar kijken. Inclusief adverteerders, die in een even slim subconcept, even hard worden “aangepakt” door de heren zelf.

Roddelpraat laat zien dat real life humor nog bestaat, zonder lachband en autocue. Roddelpraat geeft talent een podium dat het anders nooit of nooit meer zou krijgen. Wie zou er zonder Jan en Dennis van Tukkertje Lorenzo of Patty Brard hebben gehoord?

En wat mij aanspreekt is de fuck you attitude bij het omgaan met angst en dreiging. Roddelpraat duwt een lachspiegel in het smoel van Hilversum en het is heerlijk om het gekronkel in het spiegelbeeld te zien.

Roddelpraat is een inspiratie in een tijd waarin 99% van de mensen chronisch bang is en vrijwel niemand meer iets durft. Een inspiratie, niet alleen voor de kijkers, ook voor nieuwe makers, die zien dat je virtue signallende, vingerwapperende deugers van de macht, nog steeds keihard in hun bek kunt uitlachen. Als je maar lef hebt en nooit even dimt. Zoals dus Jan Roos en Dennis Schouten.