Recent heeft de
ECB de banken en verzekeraars gewezen op klimaatrisico’s en de verantwoordelijkheid die ze in dat opzicht zouden hebben. ECB directeur Christine Lagarde legt een link naar prijsstabiliteit door te stellen dat deze in het gedrang komt door klimaatschommelingen. Met deze redenering rechtvaardigt zij vanuit klimaat elke bemoeienis naar de de reele
economie, waaronder de arbeidsmarkt - de lonen - en productie, daarbij de financiele sector als hefboom gebruikend.
Waar de ECB aan de ene kant de druk op groen beleggen opvoert, houdt deze centrale bank de rente laag door obligaties massaal op te kopen. De geldgroei neemt gigantische vormen aan teneinde de rente laag te houden. De ECB kan financiele instellingen gaan dwingen om via solvabiliteitseisen staatsobligaties op de balans te plaatsen door dwingende kapitaalcontroles in te stellen.
Waar gaat dit heen? De ECB stuurt de financiële sector met steeds hardere hand richting duurzaamheid waarbij een idioot lage rente wordt afgedwongen ten nadele van spaarders en pensionado’s. Met deze dwang beleggen niet langer de financiele instellingen, maar de beleidsmakers, de ECB. De ECB houdt niet alleen financiele instellingen in een ijzeren greep, maar in het verlengde daarvan ook de reele sector en particuliere sector. “Duurzaamheid” en de noodzaak daartoe is daarbij een dankbaar middel. Onlangs heeft het voormalige hoofd Duurzaamheid van Blackrock, Tariq Faisal, gezegd dat duurzaam beleggen geen effect heeft. Het is zinloos. In mijn persoonlijke ervaring heb ik ervaren dat al zo’n dertig jaar vermogensbeheerders er prat op gaan duurzaam te beleggen en wat zijn we ermee opgeschoten? Bovendien gaat het ten koste van beleggingsrendementen asngezien het beleggingsuniversum wordt beperkt.
Het wordt de hoogste tijd dat de financiele sector zich weet te ontworstelen aan dictator ECB. Het wordt ook tijd dat onze politici gaan begrijpen dat de ECB ons steeds meer gaat ringeloren ten koste van onze vrijheid.