Verrassend: islamitische wereld ontploft na aankondiging erkenning Jeruzalem door Trump

Het is ronduit prachtig nieuws: na decennia aan loze woorden en decreten waarmee de beslissing steeds maar uitgesteld kon worden, lijkt het erop dat Donald Trump toch echt de beslissing gaat nemen vandaag. Jeruzalem, de ondeelbare hoofdstad van Israël, gaat eindelijk door Israëls belangrijkste bondgenoot als zodanig erkend worden. Mijn inziens had dat al tientallen jaren terug moeten gebeuren: zelfs in het zeer onwaarschijnlijke geval dat puur hypothetische onderhandelingen - die er toch niet komen door de onwil van de 'Palestijnen' - zouden leiden tot een opdeling van Jeruzalem in west en oost, zou (West-)Jeruzalem dan altijd nog de hoofdstad van de joodse staat zijn. Dit hoeft zulke gesprekken dan ook allesbehalve in de weg te zitten.

Maar ach, zelfs als je toch tegen deze erkenning en verhuispartij bent, valt één ding niet te ontkennen: de reactie erop vanuit de islamitische wereld is buiten proporties. Behalve dat men vrolijk de straat op gaat om woest te zijn op alles wat los en vast zit, hebben verschillende regeringen al laten weten wat ze van Trumps besluit vinden.

En dat is een heleboel. Syrië bijvoorbeeld - echt hét grote voorbeeld voor deze wereld natuurlijk - liet weten het er niet meer eens te zijn. De ayatollah van Iran, Khamenei - ook al zo'n fijne vent - noemt het een "voorbeeld van imcompotentie en het falen van de Verenigde Staten". En de Palestijnen zelf? Die noemen het een feitelijke "oorlogsverklaring" en een "doodskus voor het vredesproces". Dat je iets wat al morsdood is - met dank aan de Palestijnen zelf - niet kunt doden, doen hen verder niet zo veel, zo lijkt het.

Interessanter is echter de reactie van Turkije: zijn zeggen te vrezen voor "een nieuw religieus conflict". Bedoeld of onbedoeld bewijzen ze maar weer eens dat deze hele vete om meer dan een miniskuul stukje land gaat. Ging het de Arabieren écht alleen om het mogen terugverhuizen of zelfs in handen krijgen van grondgebied, dan was men al lang en breed tot een compromis gekomen. De harde waarheid is echter dat de haat voor joden door de jaren heen alleen maar groter is geworden: dat religieuze conflict bestaat al sinds Israëls buren haar weigerden te erkennen na de oprichting in 1948. Israël heeft sinds die tijd al meerdere vredesvoorstellen aangenomen, terwijl de Palestijnen elke poging tot compromis - letterlijk en figuurlijk - af hebben geschoten.

Zij hebben geen behoefte aan vrede. Dat zou immers een status quo opleveren waarin ze de joodse staat en haar inwoners niet meer als de duivel zouden kunnen afschilderen. Nee, zij voelen zich prima in hun slachtofferrol. Die ze dan ook met plezier zullen blijven vervullen.