Muziekcritici zien het eindelijk: U2 heeft helemaal niets te zeggen
Al jaren erger ik me aan de verheerlijking van U2.
Als er nou één 'rockband' niets interessants te zeggen heeft dan is het U2 wel. Toch wordt de band systematisch opgehemeld door zogenaamde muziekcritici/recensenten. Ik heb nooit begrepen waarom. Als band is U2 niet indrukwekkend, voorman Bono is meer bezig met zijn reputatie dan met goede nummers maken, en -- oh ja -- de teksten van de band zijn vreselijk leeg. Liefde overwint! Het is een mooie dag!
Flikker toch op.
Het goede nieuws? U2 heeft deze maand zijn veertiende album de wereld ingeslingerd. En wat blijkt? Veel critici vinden het niets. "Songs of Experience" blijkt namelijk... vooral uit holle frasen te bestaan.
Joh.
Lyrically, “Songs of Experience” is, unfortunately, almost nothing but banalities. It seems as if Bono has figured out that being specific means being held accountable to certain ideals or opinions; shouting about the glory of love means having less to answer for.
Oftewel: het lijkt alsof Bono begrijpt dat specifieke ideeën en meningen hebben betekent dat mensen je erop afrekenen. Daarom is het veel 'slimmer' om wat banale dingen te roepen over de kracht van liefde. Best inhoudsloos allemaal, maar hé, je hoeft je in ieder geval niet zorgen te maken dat je wordt afgerekend op je woorden.
Bono seems to have taken to the pulpit instinctively, stripping his proclamations of any personality or grit: “Nothing to stop this being the best day ever,” he assures us, with Sunday-morning certainty. Many of the record’s lyrics seem like lost bits of sermons, delivered to an indistinct mass. “Nothing’s stopping you except what’s inside!” “Love is bigger than anything in its way!” “When you think you’re done, you’ve just begun!”
Muzikaal is het nieuwe album ook niet bepaald indrukwekkend. Hoewel de recensent aangeeft dat "You're The Best Thing About Me" een prima nummer is (het enige goede nummer op het album), en Edge weer eens heerlijk op zijn gitaar speelt (zucht), schrijft ze ook dat de stijl intrinsiek U2 is. "De band klinkt als U2, precies zoals ze klinken sinds 1976."
Met andere woorden: geen vernieuwing. Geen innovatie. Geen creativiteit.
Het enige opvallende aan deze recensie is dat de recensent dit nu pas inziet. U2 is namelijk altijd zo geweest. De band is volstrekt inhoudsloos. Hun enige kracht is dat ze ongelooflijk goed zijn in zichzelf verkopen. Bono is een marketing specialist, niet een fantastische rockzanger.
