Hij is links noch rechts. Rutte is... van rubber. Wat maar nodig is om "de boel bij elkaar" te houden.
Eerder vandaag
schreven wij al over het interview van premier Rutte met Elsevier. In dat stuk focusten we ons op zijn opmerkingen over een "woedend groepje" mensen op sociale media. Die mensen negeert hij volkomen. Volgens hem is de rest van Nederland namelijk wél positief en hoopvol. Die negatievelingen kunnen wat hem betreft beter oprotten.
Een belangrijk punt natuurlijk, maar Rutte deed nog veel meer interessante uitspraken in
het interview. Met zijn trotse woorden over zichzelf als man zonder principes zijn veelzeggend.
Gevraagd of er een "methode-Rutte" is antwoordde de VVD'er:
"Nee, in dit land doen we al sinds 1848 aan compromissen. Het enige polariserende kabinet was dat van Joop den Uyl en die had daar intern al ruzie over. Het laatste kabinet-Balkenende eindigde met een vechtscheiding. Maar het eerste kabinet-Rutte viel ook, omdat de PVV eruit stapte. Dus mij lukt het ook niet altijd. Het lukte me pas één keer om de boel tot het eind bij elkaar te houden. Ik claim niet dat ik daarin altijd slaag."
Hij claimt niet dat hij daar altijd in slaagt, maar het is wel altijd zijn doel. Het is de bedoeling dus niet om zoveel mogelijk punten uit het VVD-programma te realiseren, om de economie een boost te geven, of wat dan ook. Nee, Het Grote Doel is De Boel Bij Elkaar Houden.
Daarvoor zei hij al het volgende:
"Het compromis zit in onze genen. Als heel vroeger boer Rutte, boer Buma, boer Pechtold en boer Segers stukjes land moesten inpolderen, dan deden ze dat niet ieder apart, maar samen. Ze wisten dat hun bazen wegens al het water nooit in de buurt kwamen om te zeggen hoe ze het moesten doen. Dus die boeren zagen eigenlijk nooit hun baas, want die wilde zover niet roeien. Zo ontstond hier een diepgeworteld vrijheidsgevoel. We moeten samenwerken in dit poldertje."
Met andere woorden, er is wel degelijk een "methode-Rutte." Die houdt in dat er altijd naar een compromis gezocht wordt. De uiteindelijke conclusie interesseert hem niet zolang alle betrokken partijen het voorstel maar steunen. Dat is waarom hij als premier met totaal verschillende partijen kon regeren.
Hij brengt de partijen en leiders bij elkaar, bemiddelt, en hoopt dat er dan een compromis uitrolt waar iedereen mee kan leven. Wat de rechter kiezer van dat compromis vindt is voor hem totaal niet interessant. Er is een compromis bereikt en dat compromis is heilig. Punt.
