Column Jan Roos: Ik heb ook wel eens ongevraagd in billen geknepen

"Volgens de diehard feministen zal ik waarschijnlijk een echt varken zijn."

Mannen moeten met hun poten van vrouwen afblijven. Tenminste, als die vrouwen daar niet op zitten te wachten. Verkrachting is walgelijk en moet, wat mij betreft, worden bestraft met levenslang op water en brood. Aanranding is verschrikkelijk en gelukkig strafbaar. Ook is seksuele intimidatie, als dat door het slachtoffer daadwerkelijk zo gevoeld wordt en niet door een ander zo wordt bestempeld, heel naar en moet het zo snel mogelijk uit de maatschappij verbannen worden. Ik heb een dochter, een moeder, een zus en een vriendin en hoop dat ze niet of in ieder geval zo min mogelijk last hebben van dit prehistorische gedrag van mijn mede-mannen. Nou, dat hebben we dan ook weer gehad. Tot zover mijn reactie op de social media-actie waar vrouwen met #metoo hun verhaal doen over de keren dat ze zijn lastig gevallen door vieze op seks beluste kerels.

Dan maar mijn eigen verhaal, want #ookik. Ik heb ook wel eens ongevraagd in billen geknepen in de kroeg. Ook heb ik via Twitter, Facebook, sms en WhatsApp berichtjes met een licht erotische lading gestuurd naar vrouwen om duidelijk te maken dat ik interesse had in een uitwisseling van liefdessappen. Ik kijk ongevraagd naar decolletés, draai mijn hoofd om bij hele knappe dames en geef knipogen naar meisjes in de bediening en moeders op het schoolplein. De vraag is: ben ik nu ook dader in dat #metoo-gebeuren? Volgens de diehard feministen zal ik waarschijnlijk een echt varken zijn, volgens de iets realistischere dames hooguit een macho. Maar doe ik nou echt iets verkeerd?

In de discotheek (voor jongere lezers: dat was vroeger wat tegenwoordig een club heet) ben ik veelvuldig in mijn kont geknepen en in het kruist getast door vrouwen. Ik heb via Twitter, Facebook, sms en WhatsApp verzoeken gekregen van het vrouwelijk geslacht om een potje te copuleren, vaak vergezeld met een foto van borstpartij en vrouwelijk geslacht. Ik word wellustig bekeken, krijg knipoogjes en getuite lipjes. De vraag is: ben ik nu dan ook slachtoffer in dat #metoo-gebeuren? Zo voel ik me niet. Ik voel eigenlijk heel fijn met dat soort aandacht. Toch zette ik op Twitter een paar #metoo-voorbeelden om eens te kijken hoe er door vrouwen gereageerd zou worden. Op ongevraagd betast worden waren de antwoorden: “vond je zeker lekker”, “stel je niet zo aan”, “mocht je willen” en “je zoekt zeker aandacht”. Op de opmerking van vrouwen dat ik een kleintje zou hebben (ongezien hè), wat pure seksuele intimidatie is, werd door vrouwen lacherig gedaan en zou ik inderdaad wel een kleintje hebben.

Als ik niet beter zou weten was hier sprake van seksisme, van pure ongelijkheid. Van het feit dat vrouwen alleen maar slachtoffers kunnen zijn en mannen alleen daders. Maar net voordat ik daar iets over op social media wilde zetten las ik een column in Trouw van zo'n donker zeurvrouwtje dat het hele #metoo-gedoe heel erg racistisch is omdat alleen witte (voorheen blanke) vrouwen aandacht krijgen voor hun aanrandingen, of zoiets. En zo werd dus wederom een bres geslagen in het vrouw/man-denken en was het alweer een rassendingetje geworden. Jammer, want zonder de eeuwige “raswin” had het nog een leuke discussie kunnen opleveren.