Het eeuwenoude 'als je geen vrouw bent heb je niets over vrouwenzaken te zeggen'-argument komt weer eens bovendrijven bij ieders favoriete Gooische feministe, Anne Fleur Dekker. Anne Fleur Dekker heeft weer eens van zich laten horen. En hoe! Het was natuurlijk wel te voorspellen: als zelfverklaarde feministe - die dan wel weer hypocriet hét symbool van vrouwenonderdrukking, gezichtsbedekking, verdedigt - heeft AFD een stevige mening over de #MeToo-campagne. Deze campagne barstte los nadat bekend werd hoe Hollywood-bobo Harvey Weinstein al jarenlang jonge, ambitieuze actrices gebruikt en misbruikt voor zijn seksuele vertier: zelfs Jennifer Lawrence
zou slachtoffer zijn geworden, zij het bij iemand anders. Triest genoeg is dat de normaalste zaak van de wereld in de filmwereld, en daar niet alleen.
Niet zo gek dus dat vrouwen van over de hele wereld deze campagne begonnen: deel deze hashtag als ook jij eens slachtoffer bent geworden van
seksuele intimidatie. Een vlugge blik op mijn eigen Facebooktijdlijn leert dat vele vrouwen daar aan meedoen, en dat is hun goed recht: problemen moeten niet weggemoffeld worden, maar aan de kaak gesteld worden. En stevig ook.
Toch valt er ook het nodige op deze actie af te dingen. Mark Koster bijvoorbeeld
schreef een stuk waarin hij #MeToo weliswaar prijst, maar ook duidelijk maakt dat die op deze manier bar weinig zal bereiken:
Hulde dat vrouwen vertellen dat top-bazen hun machtsposities misbruiken om aan hun seksuele gerief te komen. Zulke varkens kun je niet hard genoeg te schande maken. Het is ook goed dat er een beweging komt om seksuele terreur op de werkvloer eens bespreekbaar te maken.
Wat ook niet slim is, is het doen van ongefundeerde suggestieve uitlatingen. Als een vrouw beweert dat ze last heeft gehad van een hand, een tong of een geslachtsdeel op een plaats waar ze die liever niet heeft dan is het goed om de beschuldiging enigszins te onderbouwen. De suggestie die nu naar voren komt is dat bijkans alle vrouwen onheus zijn betast of op ranzige wijze zijn bejegend op de werkvloer. De gedachte die nu heerst is dat we te maken hebben met een seksuele uitbuiting van epidemische omvang.
Ik wil het graag geloven, maar vertel het verhaal dan ook in al zijn details. De kleine zaken, de grote zaken en de zaken er tussenin. Dus niet iets roepen en daarna vaag blijven om maar even die publiciteitsminuten te pakken. Naam, toedracht en plaats van handeling. Het komt de discussie ten goede.
Maar hé: een man met een mening over vrouwenzaken, dat mag natuurlijk niet! Anne Fleur Dekker is dan ook boos:
Hoe hypocriet kun je eigenlijk zijn: was het hele doel van deze campagne niet dat mensen hun mond zouden opentrekken? Geldt dat dan niet voor mannen? Mogen die niet zeggen wat ze hiervan vinden? Mogen alleen vrouwen over vrouwenzaken meepraten? Natuurlijk niet: volgens die logica zouden vrouwen ook geen mening mogen hebben over mannenvoetbal, wat natuurlijk je reinste flauwekul is.
En dat terwijl deze Mark Koster voor de volle 100% gelijk heeft: zeggen dat je zoiets hebt meegemaakt is een begin, maar zolang je niet zegt wát er precies is gebeurd en vooral wié de schoft was, dan verandert er uiteindelijk nog steeds niets. En dat hoeft echt niet allemaal op sociale media gezet worden: ga naar het politiebureau en doe daar je verhaal.
Punt is: hier kunnen we niets mee. Een simpele "#MeToo" komt ook niet bepaald geloofwaardig over, in mijn ogen. Wat voor seksuele intimidatie hebben we het hier immers over? De joodse, conservatieve opiniemaker Ben Shapiro legde dit argument uitstekend uit in
zijn meest recente podcast - die overigens zeer het luisteren waard zijn. Iedereen lijkt op dit moment een heel andere definitie van zulke intimidatie te hebben: wat Shapiro betreft kan elke aanraking, ook van bekenden, al zo geïnterpreteerd worden, terwijl het in mijn optiek lastig is om een hand op een schouder door een goede vriend als zodanig op te vatten. Hoe dan ook: daar moet iets van concensus ontstaan, en die krijgen we niet als we vaag blijven over wat er precies is gebeurd. Heeft die kennis op Facebook een stevig trauma met een stevige aanranding opgelopen, of betekent die #MeToo op haar tijdlijn niet meer dan dat ze ooit eens ongevraagd is nagefloten op straat? Dat soort vragen kun je jezelf stellen op dit moment, en zolang deze campagne zo oppervlakkig blijft, is het onmogelijk om er echt lessen, laat staan concrete veranderingen, uit te halen.
Dat je het weet, Anne Fleur.
