Nederlands eiland Sint Maarten gooit de grenzen zonder pardon dicht. Ha, daar kan het dus wél...

In tijden van crisis kan de regering beslissen om de grenzen – al dan niet tijdelijk – wat beter te gaan bewaken. Heel erg vreemd was het dan ook niet dat de eilandraad van Sint Maarten, zeg maar het kabinet van het eiland, besloot om de dwars over het eiland lopende grens met het door de Fransen bestuurde Saint Martin te sluiten. Het is geen oncontroversieel besluit, maar het is vermoedelijk wel de beste beslissing die je kan maken in zulke tijden. Even de boel de boel laten, en tijd geven voor het aanpakken van de binnenlandse problemen na de allesverwoestende orkaan Irma:

Het is niet voor het eerst dit jaar dat een Antilliaans eiland ballen toont als het gaat om het openstellen van de grenzen. Curaçao stuurt ook gewoon alle Venezuelaanse bootvluchtelingen terug die daar op de stranden aanspoelen. Lokale media wezen er daar terecht op dat de vluchtelingen een onevenredige wissel zouden trekken op de gezondheidszorg en de arbeidsmarkt van het eiland.

Er werpt zich één heel duidelijke vraag op: als het daar kan, op zo'n piepklein eiland, waarom lukt zoiets dan niet op het Europese vasteland? Het zijn nu nota bene Nederlandse mariniers die de linie op Sint Maarten nu bwaken, en mensen controleren die willen passeren. Nederland heeft die expertise dus wel in huis.

Maar toch is er besloten om geen gebruik te maken van die expertise en die bevoegdheden, ondanks de vluchtelingencrisis die in 2015 en 2016 ons land aangedaan heeft. Sterker nog: het idee om de grenzen te sluiten of beter te bewaken werd zelfs tot taboe verklaard, waaraan vrijwel niemand kon of mocht tornen. En moet je ze eens zien op de Antillen: daar gebéúrt het gewoon.

Ik hoop dat Nederlandse beleidsmakers zich nu ook even achter hun oren gaan krabben. Grenzen sluiten en bewaken: het kan, en het mag. Zie Sint Maarten namelijk.