Presidentswissel Frankrijk: Hollande is weg, een nieuwe Hollande treedt aan

Het is de verkiezingsdag waarop Frankrijk haar nieuwe president kiest. Voor veel Fransen is de keuze lastig: gaan ze voor een kandidaat waar ze eigenlijk weinig mee hebben en vooral steunen omdat ze zijn tegenstander niets vinden, of toch voor die ander? Nee, ik heb het niet over de afgelopen verkiezingen, maar de vorige. Daar werd François Hollande verkozen tot Franse president: nou niet omdat men hem zo geweldig vond - alles behalve - maar vooral omdat de kiezer nóg minder met zijn tegenstander, Nicolas Sarkozy hadden. Dat is inderdaad precies hetzelfde als wat er deze keer gebeurde: met pijn in het electorale hart stemde zowel links als rechts en masse op Macron, om er maar voor te zorgen dat Le Pen het Élysée nooit zou bereiken. Zowel de oude als de nieuwe president moest het dus vooral hebben van de afkeer voor zijn tegenstander. Dat is mooi als je verkozen wilt worden, maar natuurlijk niet als je ook daadwerkelijk wat gedaan wilt krijgen tijdens je nieuwe baan.

Vandaar de vraag: gaan de komende jaren wel zo'n verandering teweeg brengen als heel Europa verwacht?

Waarschijnlijk niet dus. Behalve het feit dat ze beiden niet van harte verkozen werden, zitten ze ook allebei met een land dat van de stugste systemen ter wereld heeft. Vakbonden zijn heer en meester in Frankrijk, wat ertoe heeft geleid dat dingen als het ontslagrecht en de lengte van de werkweek - die nog steeds slechts 35 uur is - al in tijden niet zijn aangepast. En dat terwijl eigenlijk iedereen het er wel over eens is dat dat huidige systeem heeft geleid tot een enorm concurrentienadeel ten opzichte van landen als Duitsland, waar de Fransen zich stiekem nog steeds aan proberen te meten.

Wat ook niet helpt, is dat de partij van Macron - En Marche, tegenwoordig La Republique en Marche - nog van de grond af aan opgebouwd moet worden. Dat opzich is niet een enorm probleem: volgens de peilingen kan de kersverse partij meteen een wagenlading aan zetels bij de parlementsverkiezingen verwachten. Problematischer is dat vooral leden van de Parti Socialiste, de partij van Hollande, zich verkiesbaar willen stellen voor de nieuwe partij. Zij zien de bui natuurlijk wel hangen: de socialisten kunnen uitkijken naar een historische nederlaag, en zoeken dus alvast naar een nieuwe baan. Macron zelf ziet deze overlopers vooralsnog niet erg zitten: uiteindelijk moeten die zeteltjes toch gevuld worden, waardoor hij wel overstag zal moeten, tenzij hij ergens nog een blik zeer capabele beleidsmakers weet open te trekken.

En zo blijft uiteindelijk zeer waarschijnlijk alles bij het oude. Of, zoals ze aan de andere kant van het Kanaal zouden zeggen: "Hollande is dead, long live Hollande!"