Raseurofiel Timmermans draait door: 'Er valt niet te vechten tegen diversiteit, accepteer het nou maar!'

Ah, Frans Timmermans: hij spreekt alle talen van de wereld en wordt in Brusselse kringen als een goede spreker gezien, maar in Nederland kan hij zich eigenlijk niet meer vertonen. Wij Nederlanders hebben het namelijk al jaren gehad met het zeer doorgeschoten eurofiele karakter van deze man, dat buiten alle proporties is. Helaas lijkt hij te lijden onder wat ik maar het Brussel-syndroom zal noemen: een totale afzondering van de wereld buiten de merkwaardige stad, waardoor elke connectie met de werkelijkheid verloren is gegaan. Als zoiets bestaat, dan is onze Timmermans daar toch zonder twijfel mee besmet.

Om met een positieve noot te beginnen: de Europese Unie heeft ons veel moois gebracht. Economisch zijn we zonder meer beter af, en ook qua geopolitieke betrekkingen heeft de Unie ons dichterbij elkaar gebracht. Daar houdt mijn positiviteit echter wel op, doordat Brussel ons ook steeds meer dingen door de strot probeert de duwen waar niemand ooit om gevraagd heeft. 'Diversiteit' bijvoorbeeld, het codewoord voor de multiculturele samenleving waarin de oorspronkelijke cultuur, met al haar normen en waarden, wordt opgeslokt en vervangen door culturen die hier nooit wat te zoeken hadden. Diversiteit kan goede dingen met zich meebrengen - absoluut - maar ook zeker slechte, en kan daarom nooit een doel op zich zijn. Helaas blijkt Frans het daar niet mee eens te zijn. Sterker nog, hij is met een krankzinnige vergelijking op de proppen gekomen die lachwekkend zou zijn als ze niet zo dieptriest was. Lees maar mee:

Jawel, u leest het goed: we moeten diversiteit omarmen, omdat het net een potje roerei is. Huh? Is dat nu het niveau waarop we moeten gaan praten? Oké, dan moet ik maar in vergelijkbare taal gaan terugpraten. Het is namelijk een vergelijking die simpelweg kant nog wal raakt: nee, roerei haal je lastig weer uit elkaar, maar wie zegt dat diversiteit dat is? Ik zou het, om bij de voedselmetaforen te blijven, eerder vergelijken met een appelboom: als er rotte appels aan hangen moet je die zo snel mogelijk uit de boom halen.

Zoals eerder gezegd kan diversiteit namelijk nooit een doel op zichzelf zijn. Diversiteit is leuk, maar alleen als het beperkt blijft. Wanneer het verschil in smaak tussen de verschillende ingrediënten (om maar in Timmermans-taal te blijven hangen) niet al te groot is mixt het prima, maar als je de meest rare dingen met elkaar gaat combineren komt dat geen enkel deel van het gerecht ten goede, tenzij je ervoor zorgt dat ze héél goed op elkaar worden afgestemd. Inderdaad, ik hint daarmee op integratie, wat op dit moment hét grootste probleem van Europa is. Maar ja, volgens onze afgevaardigde in Brussel valt het gelukkig allemaal reuze mee: stop maar met vechten mensen en omarm die diversiteit!