Vrijheidshater Erdogan dreigt weer: de grenzen gaan open als Turkije geen EU-lid wordt!

Het Turkije van president Erdoğan toont zich weer eens een uitermate betrouwbare bondgenoot.

Het is een beeld dat de hoge heren in Brussel ons al jarenlang proberen te verkopen: Turkije is onze bondgenoot, en we hebben er alleen maar baat bij met het land samen te werken. Uiteindelijk willen we toch allemaal hetzelfde?

Nou Brussel, daar zitten jullie dus stevig naast.

Erdoğan en zijn vrijheidshatende regering willen namelijk maar één ding, en dat is doen wat zij als goed voor Turkije zien. Op zich is daar weinig tegen natuurlijk: hadden wij zelf maar een leider die wat vaker voor de Nederlandse belangen opkwam! Voor andere landen betekent het echter wel dat betrouwbaarheid een term is die je lastig aan de autocratische sultan kunt geven: de Turken doen niets uit de goedheid van hun hart, maar enkel om er zelf beter van te worden. En dat betekent dat bestaande afspraken snel de prullenbak in kunnen verdwijnen, als Erdoğan denkt daar weinig meer uit te kunnen halen.

En dat is precies wat er gebeurt nu het Europese Parlement gisteren geheel terecht besloot om de gesprekken met Turkije over toetreding tot de Europese Unie voor onbepaalde tijd in de ijskast te zetten. Misschien zal het land ooit lid kunnen worden, maar op dit moment sprint het land zo snel in een richting die niet met die van ons te vereenzelvigen valt, dat het continueren van deze gesprekken gewoon je reinste flauwekul is.

Erdoğan zou Erdoğan echter niet zijn als hij niet meteen met een antwoord zou komen in de vorm van een glashelder dreigement: als de Unie de gesprekken afkapt, zetten wij de grenzen wagenwijd open voor 'vluchtelingen' die naar Europa willen. En ja, dat is wel degelijk een dreigement met consequenties. Je kunt veel zeggen over de vluchtelingendeal met Turkije, maar dat het aantal gelukszoekers die deze kant op komt kleiner is geworden, is zeker. Europa heeft er dus wel degelijk baat bij om de afspraak in stand te houden.

Maar voor hoe lang nog? Hoe lang heeft het nog zin om de Turken te paaien met onmogelijke beloftes, alleen omdat ze ons in een wurggreep houden op het gebied van immigratie? Als deze situatie één ding bewijst, is dat je als individu, organisatie maar vooral ook als land of blok van landen niet op anderen moet rekenen bij dit soort kwesties. Immigratie hierheen beperken we niet door halfbakken deals met autocraten als Erdoğan te sluiten, maar door onze grenzen zelf eindelijk eens op orde te brengen. Maar dat is zeker niet het enige voorbeeld: Donald Trump heeft Europa al een stevige schop onder onze kont gegeven door duidelijk te maken dat we niet altijd maar blind moeten vertrouwen op de Verenigde Staten voor onze verdediging maar ook gewoon zelf moeten investeren in Defensie.

Laten we dan ook uit beide dreigementen dezelfde les trekken, en eindelijk eens gaan investeren waar het echt nodig is: in het versterken van onze buitengrenzen.