"Mijn man en ik vonden onszelf moderne vrijdenkers." Zo begint een ingezonden brief in de Volkskrant van vandaag, geschreven door een moeder die negen jaar geleden hartstikke blij was toen ze hoorde dat haar dochter verliefd was geworden op een moslim "uit een ver land."
Nou, dat bleek even tegen te vallen: de moslim bleek namelijk ontzettend conservatief, zo niet fundamentalistisch, te zijn. Helaas voor het meisje én haar ouders kwam men daar pas achter
nadat het huwelijk was voltrokken.
Onze dochter bestudeerde de Koran en vond dat een mooi boek. Het ging er helemaal om hoe je er in deze tijd mee omgaat. Als feminist mompelde ik nog wel 'geef je vrijheid nooit op!' Maar spoedig was het al te laat. Ze trouwden volgens de islamitische wetgeving; anders kon het huwelijk niet plaatsvinden. En vervolgens veranderde haar echtgenoot van een moderne moslim in een orthodoxe moslim, net als zijn familie en veel andere moslims wereldwijd. Zijn moeder en (goed opgeleide) zusters droegen tot vijftien jaar geleden gewone westerse kleding, zo is te zien op foto's in hun huis. Wij hebben ze echter nooit anders gezien dan met hoofddoek en bedekkende, wijde gewaden.
Eén van de zussen van de man heeft tegen de moeder gezegd dat ze zich helemaal niet wil bedekken, maar dat ze daar niet meer aan ontkomt. Ze móét wel. Dat is dieptriest, maar het volgende is nog veel erger:
Onze dochter die gewend was zelfstandig over de wereld te reizen en te werken, zit nu opgesloten in dat verre land. Haar man is regelmatig langdurig (vele maanden) in het buitenland, maar zij kan niet met hun beide kinderen naar Nederland reizen.
In principe kan er probleemloos een Nederlands paspoort geregeld worden voor de kleinkinderen van de brievenschrijfster, maar daarvoor moet hun vader toestemming geven. En die weigert dat. Daardoor zitten zij dus ook vast in een achterlijk land met een achterlijke cultuur.
We kunnen het niet vaak zeggen, maar dit keer moeten we toch echt toegeven: goed van de Volkskrant dat het deze brief publiceert. De redactie had de brief ook onder het tapijt kunnen vegen, hopende dat het niemand zou opvallen. Dat is dan toch nog iets van positief.
