Weiter so: Na Frankrijk gaat ook Duitsland de strijd aan met kopvodden
In navolging van Frankrijk wil Duitsland nu gezichtsbedekkende kledij, zoals boerka's, gaan verbieden.
Het ging al eerder de goede kant op deze week, toen meerdere gemeenten in Frankrijk besloten om het dragen van een boerkini op hun stranden te verbieden. Ook de Franse premier, Manuel Valls, besloot duidelijk te zeggen dat de boerkini niet met de normen en waarden van Frankrijk te vereenzelvigen is. Eerder stelde het land al een verbod in voor het dragen van boerka's, waarbij - nog erger dan bij de boerkini - meestal alleen de ogen zichtbaar zijn, en soms zelfs dat niet.
Dat laatste zal nu ook eindelijk verboden worden in Duitsland. Dat is wat mij betreft een enigszins geruststellend teken. Merkel blijft helaas leven in haar fantasiewereld waarin we alles met betrekking tot migranten, terrorisme en islamisering wel 'schaffen', maar haar ministers schijnen wel te snappen dat dit niet meer dan een opgeblazen illusie is. Zij stellen dan ook steeds vaker, met minister van Binnenlandse Zaken De Maiziere voorop, maatregelen voor om Merkels publieke wanbeleid enigszins te compenseren.
Deze zelfde De Maiziere kondigde vrijdagmiddag met duidelijke woorden aan dat gezichtsbedekking niet langer welkom zou zijn in het openbaar in Duitsland:
Het past niet in onze samenleving, bij ons, bij onze communicatie en bij de samenhorigheid van onze samenleving.... Daarom eisen we dat jullie je gezicht laten zien.
En zo is het maar net! Kijk, ik snap ook heel goed dat ieder volk zijn eigen tradities heeft, en dat het wenst om deze tradities voort te zetten. Soms zijn dergelijke gebruiken echter niet te vereenzelvigen met de normen en waarden van andere landen, en dan is een verbod gepast. Wat sommigen nog niet lijken te snappen, is dat wonen in een rijk land als Duitsland, Nederland of Frankrijk niet een universeel recht is: het is een privilege. Daar staat vanzelfsprekend iets tegenover, en in dit geval is dat accepteren dat je nooit helemaal kunt leven zoals je dat zelf zou willen. Toch ben ik ervan overtuigd dat men, met tijd, met dit verbod zal leren leven. Dat ze ervoor kiezen om hier in het "discriminerende" maar "rijke" Europa te blijven, spreekt immers boekdelen over wat daadwerkelijk bovenaan hun verlanglijstje staat.
