Het pensioendrama is nog niet over: Brussel rolt juridisch mijnenveld uit, Klijnsma knikt mee

Wie dacht dat alle lijken inmiddels wel uit de kasten gekomen waren, zit er helaas stevig naast. De kleine lettertjes van het nieuwe EU-pensioenakkoord lijken de grootste gevolgen te hebben voor iedereen die zijn appeltje voor de ouderdomsdorst veilig wil opbergen in een pensioenfonds.

Dit soort fondsen gaan al niet altijd even kosher om met uw geld, maar worden daarbij nog enigszins in toom gehouden door de relatief strenge regels in Nederland wat betreft pensioenen: er mag over het algemeen alleen belegd worden in zaken die weinig risico met zich meedragen. Logisch, want het omvallen van zo'n fonds kan talloze ouderen, die na een leven hard werk eindelijk mogen genieten, in de armoede storten.

Helaas hebben niet alle EU-lidstaten zulke strenge wetgevingen. Een verhuizing van uw fonds is dan ook aantrekkelijk voor het bestuur daarvan - want meer mogelijkheden tot lucratieve maar risicovolle beleggingen - maar afschrikwekkend voor u. Op dit moment kunnen leden daartoe bezwaar aantekenen bij een Nederlandse rechter, waarbij zoals gewoonlijk zal worden bekeken of dit verzet gegrond is. Onder de nieuwe regels heeft een rechter in het land van bestemming (zeg: Bulgarije) daar echter het laatste woord over, wat betekent dat verontruste spaarders daar moeten aankloppen voor een rechtszaak. Vanzelfsprekend levert dit praktische problemen op (spreekt u Bulgaars?), waardoor het in feite onmogelijk wordt om een goede zaak op te zetten in zulke gevallen.

Daar houdt het ook niet op: als je fonds eenmaal verkast is, ben je al helemaal uitgeleverd aan de wil van de Bulgaarse rechter, waarvan het maar net de vraag is waardoor die allemaal beïnvloed wordt. Staatssecretaris Klijnsma, die geacht wordt om onze pensioenbelangen te vertegenwoordigen, heeft haar pensioen waarschijnlijk al veilig op een Zwitserse rekening staan. Zij maakt zich in ieder geval niet druk: In een brief aan de Tweede Kamer zegt ze dat mensen die het niet eens zijn met de gang van zaken bij hun fonds desnoods maar bij een rechter in beroep gaan "waarbij doorprocederen uiteindelijk leidt tot een eindoordeel van het Europese Hof van Justitie." De rompslomp, zowel financieel als praktisch, die dit meebrengt ziet zij daarbij graag over het hoofd.

Maar wees nou eerlijk: zijn wij inmiddels iets anders gewend van haar?