Het geheime spel van de Brusselse elites

Er zijn vele Europa’s. Maar het Europa van de politieke en media-elites is het Europa van de federalisering.

Federalisering, ofwel het bijeenbrengen van de Europese natiestaten onder een supranationale overheid, is alleen mogelijk wanneer de natiestaten delen van hun zelfbeschikkingsrecht afstaan. Cruciale wetten worden niet meer door de nationale parlementen aangenomen of afgekeurd, de eigen rechtspraak is niet meer ondergeschikt aan een nationaal oppergerechtshof, nee, federalisering ontstaat wanneer nieuwe machtscentra unieke beslissingsbevoegdheden krijgen. En die hebben ze gekregen. Zonder dat de betrokken volken daarover in referenda zijn geraadpleegd, hebben de elites dramatische stappen naar federalisering erdoorheen gerommeld.

De verkiezingen voor het Europees parlement waren notoir onpopulair – wat we van Europa hadden meegekregen waren de aangename aspecten van de EEG. Iedereen was daar blij mee, dus deden ze maar in Brussel. Maar dat de politieke elites in het geheim een ander spel speelden, drong pas laat door. Veel te laat.

Met de euro wilde Brussel echte greep op de economieën van de lidstaten uitoefenen. Het werd een catastrofe. Want de interculturele solidariteit die daarvoor nodig is, is een illusie. Er bestaat geen culturele of historische Europese solidariteit zoals die in het Amerikaanse federale systeem wel bestaat door een gemeenschappelijke geschiedenis en taal. We zijn bereid de Grieken bij te staan wanneer zich een calamiteit heeft voorgedaan, maar de problemen van de Griekse economie zijn structureel en zijn volstrekt verweven met de Griekse cultuur.

Cultuur – het is een begrip dat in Brussel taboe is. Het woord mag gebezigd worden wanneer het gaat om minderheden, maar de culturen van de lidstaten komen in de plannen niet voor, tenzij als folklore. De supranationale elites hebben zich ’bevrijd’ van de culturen van het land van herkomst en leven in hun eigen mini-kosmos met ambities en wensen die los zijn komen te staan van de werkelijkheid van de meerderheid van de volken. En het interesseert ze helemaal niets dat de volken hun leiderschap niet volgen. Want zij hebben de grootse visie die de volken ontberen.

De EU functioneert als een besluitvormingsmachine die van boven naar beneden regels oplegt, tot en met regels over de kromming van bananen – ik heb de regelgeving opgezocht, ze bestaat echt. Brussel heeft 30.000 ambtenaren en die willen regels uitvaardigen, want daarvoor zijn zij aangenomen. Er zijn 28 commissarissen en die willen ook allemaal regels verzinnen en opleggen. Geef een man een hamer en de wereld verandert in dingen waarop hij kan slaan.

De euro is een middel om macht te centreren, en ook een middel om noordelijke welvaart naar het zuiden te brengen. De zuidelijke staten zijn historisch nooit in staat geweest gedurende langere tijd hun begrotingen sluitend te maken (cultuur!), en als dan toch een middel wordt gevonden – de euro – om de noordelijke budgetten met de zuidelijke te verbinden, betekent dat één ding: de subsidiëring van mediterrane leefwijzen.

Het opheffen van de binnengrenzen had per definitie tot een versterking van de buitengrenzen moeten leiden. Maar dat mocht niet, want het Europese federaliseringsproces kent geen grenzen. En in een vlaag van totale ontkenning van wat cultuur betekent, zette Angela Merkel miljoenen mensen met hun eigen culturen – die in hun landen van herkomst armoede en corruptie veroorzaken – aan naar Europa te komen.

De Europese federalisering, die eeuwenoude volken wil dwingen hun eigenheid op te geven, en dus gedoemd is te falen, drukt zich niet alleen uit in duizelingwekkende hoeveelheden regelingen en wetten, maar ook in de absurde maandelijkse verhuizing van Brussel naar Straatsburg; het is een symbool van wat er mis is.

We moeten terug naar af. De commissie en het parlement moeten ontbonden worden. De EU moet kerntaken uitoefenen via nationale ministers van Europese Zaken die het vrije verkeer van burgers en goederen en informatie bevorderen en zich bezighouden met Europese veiligheid en de bestrijding van transnationale criminaliteit. Ja, desnoods een kerngroep die in Brussel gemeenschappelijke belangen uitdraagt maar absoluut niet bouwt aan een nieuwe federale staat met aan het hoofd een verlopen Luxemburgse, ongekozen bureaucraat.

De Brusselse elites, soms met goede bedoelingen, vaak door onkunde en bittere arrogantie, hebben er een zootje van gemaakt. Ze plannen nu een grote coup: greep op de noordelijke pensioenreserves, en het opzetten van een Europees leger. Net als de Britten kunnen we ze alleen stoppen door de schok van een referendum. Niemand wil dat. Maar welk ander middel hebben we? We zijn in de greep gekomen van elites die het breekbare bouwwerk van de Europese natiestaten vervangen door een onmogelijke federatieve superstaat, en ons onvermogen om dat te stoppen is in het systeem ingebouwd.

Dit zei ’onze’ president: ’We beslissen over iets, laten het een tijdje liggen en wachten wat er gebeurt. Als niemand zich erover druk maakt, omdat de meeste mensen toch niet begrijpen wat er is besloten, dan gaan we stap na stap door tot er geen terugkeer mogelijk is.’ Dat is Brussel. Hoe krijgen we de bureaucraten weg?