"Pak mijn broertje eerst."
Dat waren de laatste woorden van Jordan, een verlegen jongen van 13 jaar oud. Hij sprak ze uit toen hij en zijn broertje in de problemen kwamen door een vreselijke overstroming in Australië.
Zijn vader schreef onlangs
een artikel over zijn zoon, die het leven van z'n andere zoontje redde. Het is een bijzonder zwaar stuk, maar ook erg mooi en inspirerend. Jordans vader bewijst namelijk dat ouders uiteindelijk wel degelijk kunnen leren leven met het verlies van een kind, terwijl Jordans levensverhaal bewijst dat er échte helden bestaan.
Toen er eindelijk hulp arriveerde dacht Jordan niet aan zichzelf, maar aan zijn 10-jarige broertje Blake. Hun vader schrijft:
"Ze moesten doodsbang geweest zijn; Jordan kon niet zwemmen, maar hij werd omringd door woest water. Hij had in paniek kunnen raken maar dat deed hij niet. Sterker nog, hij hielp reddingswerkers Warren en Chris om burgers te redden.
"Jordan was het meest dichtbij de reddingswerkers, daarom grepen ze hem vast en wilden ze hem naar de kant brengen. Er was weinig tijd over. In plaats daarvan duwde hij hun handen weg en gebood hij ze om zijn jongere broertje eerst te redden. Enige momenten later werden mijn zoon Jordan en mijn vrouw weggezogen door het water."
[caption id="attachment_137480" align="aligncenter" width="642"]
Blake zit links veilig, terwijl reddingswerkers aan de slag willen om zijn moeder en broer te redden. Het kwam er niet van.[/caption]
Na zijn geweldige heroïsche actie dacht Jordans vader vaak aan zijn zoon, die hij altijd "verlegen" had genoemd. Nu, terugkijkend, concludeert hij dat dit wellicht helemaal niet klopte:
"Dat woord doet een jongen die zo'n actie uitvoert geen recht."
Nee, Jordan was juist moedig, dapper, en sterk. Zoals zijn vader nu schrijft:
"Kracht is niet altijd luid en overactief. Soms is kracht: het uitspreken van vier woorden, op een toon die nauwelijks hoorbaar is, uitgesproken door een jongen die niet kan zwemmen en weet dat hij zijn woorden waarschijnlijk met zijn leven zal moeten bekopen."
Omdat zijn vader zo ontzettend trots was en is op Jordan wilde hij ervoor zorgen dat zijn nagedachtenis altijd zou doorleven. Maar hoe? Hij begon een petitie die de Australische overheid opriep om zijn heldendaad te erkennen. Uiteindelijk werd die petitie ondertekend door 300.000 Australiërs.
Het gevolg? Gisteren ontving Jordans vader uit naam van zijn zoon de zogenaamde Bravery Medal. En dat is niet alles. Jordans vader is ook bezig met het opzetten van een soort van kamp, waar gezinnen kunnen komen die iemand verloren hebben. Daar kunnen ze dan leren omgaan met hun verlies en hun verdriet. Het moge duidelijk zijn dat dit kamp of park genoemd wordt naar Jordan, de dappere jongen die zichzelf opofferde voor zijn broertje.
