Vijftien miljoen Europese banen

De Nederlandse topondernemer Wim van der Leegte – de man achter het succes van de VDL Groep – weet hoe we relatief gemakkelijk en zonder extra kosten, 15 miljoen Europese banen kunnen scheppen. Zijn de heren en dames politici al wakker geschrokken?

Eerder schreef ik een artikel op DDS over de juweeltjes van de Nederlandse maakindustrie en behandelde daarin ook Van der Leegte’s VDL Groep, een bedrijf dat zich toelegt op de ontwikkeling, productie en verkoop van halffabricaten, bussen en de assemblage van personenauto’s. In totaal telt het bedrijf ca. 10.000 medewerkers verspreid over 19 landen.

In het Limburgse Born produceert de VDL Groep de Mini Hatchback van BMW en heeft daarmee een belangrijk stuk Nederlandse know-how en werkgelegenheid gered.

In een interessant interview onlangs voor De Financiële Telegraaf, maakte Van der Leegte van zijn hart geen moordkuil en ging in op de onbalans in de internationale handel. Wat deze rasondernemer met name stoort is de onevenwichtigheid als het gaat om importtarieven. Hij zei tegenover DFT het volgende:

Van der Leegte verklaart deze angstvallige houding uit angst bij Europese politici om een handelsoorlog te ontketenen. De opmerkingen van Van der Leegte zijn een interessante eye-opener. Je zou verwachten dat politici hiervoor alle aandacht hebben. Denk maar aan Lodewijk Asscher, die worstelt met een peperduur banenplan dat volgens econoom Edin Mugajic 231 miljoen euro kost en per saldo 2000 banen oplevert. Het kost dus 200.000 euro per baan. Op te hoesten door de belastingbetaler! Helaas is er tot nu toe weinig reactie gekomen op de woorden vanVan der Leegte uit de politieke arena , waar men druk doende is met allerlei bonnetjes- en declaratie-affaires.

Ik vind dat de opmerkingen van Wim van der Leegte uitnodigen tot een breed debat over het begrip free trade. In eerdere analyses voor DDS van nieuwe opkomende Europese partijen en hun economische beleidsplannen, heb ik gesignaleerd dat het Franse Front National er een tamelijk protectionistische agenda op nahoudt, terwijl het Britse UKIP meer een pro free trade standpunt heeft. Ik concludeerde dat het laatste meer in het belang is van Nederland als handelsnatie en als Gateway to Europe.

Door het commentaar van Wim van der Leegte, realiseer ik me dat dit mogelijk een te oppervlakkig standpunt was. Natuurlijk is free trade een prachtig liberaal ideaal, maar misschien moeten we dat meer koppelen aan het begrip wederkerigheid. Oftewel, we zijn wel goed, maar niet gek. Waarom zou de EU gratis toegang geven tot de EU-markt aan landen die zelf een torenhoge tariefmuur opwerpen voor onze producten, waardoor miljoenen Europese banen verloren gaan?

Ook als we het hebben over zaken als kinderarbeid of emissienormen, kunnen we dat koppelen aan handelstarieven. Landen die daar een potje van maken, zou je kunnen bestraffen met hogere handelstarieven. Het gevolg zou zijn dat er een level playing field ontstaat, waarbij landen die zich netjes aan de regels houden (geen kinderarbeid, geen overtreding van emissienormen) beloond worden met lage handelstarieven, mits zij die zelf ook hanteren, het terechte punt van topondernemer Van der Leegte.

Het gevolg van een dergelijke paradigmawisseling zou kunnen zijn dat producten in de Europese winkels iets duurder worden, maar dat er veel meer balans komt in de wereldeconomie, waardoor we in Europa weer kunnen denken aan ouderwetse economische groeipercentages van 3% of hoger. Dat is hard nodig om op een gezonde manier de schuldenproblemen te lijf te gaan. De opmerkingen van Wim van der Leegte nodigen uit tot een breed maatschappelijk debat. Of hebben onze politici het misschien te druk met het verantwoorden van hun graai-declaraties?