Waarom Israël een geweldig land is

Dan voegt de jongedame er hoofdschuddend aan toe: "Ik snap echt niet waarom je er zo'n sterke mening over kunt hebben." Ze slaakt een diepe zucht. Zelf is ze niet zo pro-Israël, blijkt tijdens het gesprek met een glas rode wijn in onze handen. Integendeel. Ze komt op voor de onderdrukte Palestijnen, vertelt ze, voor de 'verzetsbeweging' Hamas, the whole shebang. Blijkbaar kun je wel pro-Palestina zijn zonder er te wonen of Palestijns te zijn.

Enfin, hypocrisie is nooit ver weg in discussies over Israël en de Palestijnen. Toch vind ik haar opmerking sterk. Het is een domme poging mijn mening af te doen als irrelevant, ik kan er niets anders van maken, maar het zet mij wel aan het denken. Waarom ben ik eigenlijk pro-Israël als ik er niet woon en niet Joods ben? Ik ben ook al niet christelijk. En moslim ben ik ook niet. Tjonge. Zou ik dan gewoon knettergek zijn? Dat is waarschijnlijk de enige verklaring die de jongedame heeft voor mijn overtuiging dat Israël een geweldig land is. Maar zo simpel is het niet.

Ik kan me nog goed het moment herinneren dat het vliegtuig na een vlucht van iets meer dan vier uur landde op het Ben Gurion-vliegveld in Tel Aviv. Het was de zomer van 2013. Ik mocht samen met een gezellige groep studenten mee met een Fact Finding Mission van CIJO naar Israël en de Palestijnse gebieden.

Het was mijn allereerste bezoek ooit aan Israël. We stapten meteen na aankomst in de bus die ons naar de eerste bestemming bracht; een hostel met zwerfkatten en -kittens voor de deur. Te schattig. Ik genoot met volle teugen van het heuvel landschap (wauw...), het brandende zonnetje (die heb je in Nederland helemaal niet) en de verfrissende koelte toen de zon weer onderging (genieten!).

Ik had veel over het beloofde land gelezen in boeken, kranten en tijdschriften. Ik had ook veel reportages gezien, documentaires, films. De meeste mediaproducties hadden - en hebben - een bepaalde insteek die niet de mijne is. Ik voelde intuïtief dat er iets niet klopte, alsof er iets werd achtergehouden. Wat precies wist ik vóór mijn Israël-reis nog niet, maar ik kwam er snel achter tijdens die reis.

Wat je niet hoort, noch leest of ziet in de media, en ik ben zelf journalist dus dan valt het extra op, is dat Israël een welvarend, vrij en democratisch land is. Dat wordt er nooit bij verteld als het weer eens gaat over de 'buitensporige' reactie van Israël op de raketaanvallen van Hamas. Zelfs niet bij lange achtergrondreportages, die juist uitermate geschikt zijn voor zo'n verhaal.

Wie ook maar één keer naar Israël is geweest, vertel ik niets nieuws. Lees verder op pagina twee.

Israël is het enige democratische land in het duistere Midden-Oosten. Israël heeft veel westerse trekjes, maar niet zoveel dat je je niet even in een totaal andere wereld waant als je 's avonds over de boulevard van Tel Aviv loopt en je ogen goed de kost geeft. In de grote stad proef je het Westen, maar dan met een heleboel vleugjes Israël erdoorheen. Tel Aviv is net Amsterdam, maar dan ongeveer twintig keer mooier, heter en vooral: vriendelijker. Heerlijk.

Het klinkt misschien gek, maar ik heb me in geen enkel ander vakantieland zo welkom gevoeld als in Israël. Die ene liberale synagoge waar ik een dienst mocht bijwonen, het strand waar ik lekker kon uitrusten zonder dat iemand zich met mij bemoeide, de Arabische wijk waar ik kon eten wat ik maar wenste: ik zag dat Israëli's helemaal geen haatdragende beesten zijn. Israëli's zijn onwijs hartelijke mensen. Maar daar hoor je de media dan weer niet over.

Jeruzalem, nog zo'n prachtige stad. De religieuze stad met haar diep religieuze inwoners maakte op mij als ongelovige een onuitwisbare indruk. De stad heeft een aantrekkingskracht die zelfs de grootste atheïst niet kan ontkennen. Wat de stad zo indrukwekkend maakt, is dat het een stad is van iederéén. Welk geloof je aanhangt doet er helemaal niet toe. Jeruzalem is een stad voor en door Joden, een stad voor en door christenen en een stad voor en door moslims. Alles komt hier 99 procent van de tijd vreedzaam samen, al proberen moslimterroristen steeds weer roet in het eten te gooien.

Ik geloof dat 20 procent van de inwoners van Israël Arabier is. Ze vinden het fantastisch in Israël. Maar daar hoor je de media dan weer niet over. Later op de dag na mijn eerste bezoek aan Jeruzalem keek ik vanaf een afstandje naar de stad, ik weet niet precies hoeveel kilometer. Ik zag het westen van de stad en ik zag het oosten. Ik zag de oude stadsmuren. Ik werd spontaan verliefd op de stad, het land, de mensen. Ik wist niet dat dat kon, verliefd worden op een land. Daar hoor je de media dan ook weer niet over.

Even zonder gekkigheid: ik roep de media op een evenwichtiger beeld van Israël te geven. Dat is ijdele hoop, ik weet het, maar ik vind dit wel heel belangrijk. Al bereik ik met deze oproep dat slechts één journalist zich voortaan anders gaat opstellen, dan is mijn missie al geslaagd. Het goede nieuws: ik ben zelf journalist, dus zolang de journalistiek collectief blijft falen, blijf ik schrijven over Israël, want Israël is een van de mooiste landen op aarde.