Wil de echte Obama opstaan?

Wie is Barack Obama nou eigenlijk? Ik zal een verontrustend voorbeeld geven. In de laatste week van juli van het jaar 2008 was Barack Obama op campagne in Florida en bezocht daar onder meer een bijeenkomst van Amerikaanse Joden, want hij wilde de Joodse stem.

Op die bijeenkomst werd door een aanwezige een vraag gesteld over de relatie tussen Obama en Rashid Khalidi – daarover waren berichten in de media verschenen.

Khalidi, een bekende pro-Palestijnse activist, is afkomstig van een welgestelde Saudisch-Libanese familie, was hoogleraar in Chicago en is nu bij Columbia University de ’Edward Said Professor of Modern Arab Studies’.

De naam Said staat garant voor antiwesterse overtuigingen. Het academische leven in Amerika is minstens zo sterk aangetast door zeer linkse activisten als het Nederlandse academische leven, met alle educatieve rampen van dien. Een leerstoel bekleed door Khalidi en genoemd naar Said, de ongekroonde koning van de pan-Arabische intelligentsia, heeft weinig met objectieve Arabische studies en meer met antiwesterse indoctrinatie te maken.

Wat antwoordde presidentskandidaat Obama op de vraag van die Joodse stemmer? Obama antwoordde dat hij professor Khalidi kende, want Khalidi had lesgegeven aan de universiteit in Chicago waaraan ook Obama verbonden was geweest. En hun kinderen hadden dezelfde school bezocht, zei hij.

Wat hij had gezegd klopte feitelijk: Khalidi was een ex-collega en de oudere kinderen van Khalidi waren babysitters geweest van de Obama-kinderen. Maar het was niet de gehele waarheid die Obama onthulde.

Voor het gemak liet hij weg dat Rashid Khalidi zijn allerbeste vriend was. Ze waren talloze keren bij elkaar over de vloer geweest en ze deelden elkaars ideeën over de wereld en Amerika en het Midden-Oosten. Dat alles verzweeg Obama in dat zaaltje in Florida. Had hij er toen zijn Joodse publiek mee vervreemd? Ik betwijfel het. De Joden in die zaal wilden op een zwarte presidentskandidaat stemmen, hoe dan ook.

Eigenlijk gold dat voor een groot deel van het electoraat: wie was er nou echt geïnteresseerd in Obama’s overtuigingen? Hij zag er perfect uit en kon op bijna religieuze toon praten over de nieuwe wereld die ging komen als hij president werd. Het historische moment deed zich voor om op een zwarte presidentskandidaat te kiezen, daar ging het om.

De vriendschap tussen Obama en Khalidi kwam ter sprake in een artikel in The Los Angeles Times van april 2008. De journalist Peter Wallsten had van iemand een videotape gekregen die gemaakt was bij Khalidi’s afscheid van Chicago in 2003. Het gezin Khalidi ging verhuizen en er was feest. Zijn goede vrienden Barack en Michele Obama waren er ook. Barack hield er een speech. Anderen ook.

Wallsten had een kopie van de videotape en publiceerde een artikel onder de kop: ‘Verbondenen met Palestijnen zien een vriend in Obama.’ Daarin vertelde staatssenator Obama over de heerlijke maaltijden bij de Khalidi’s thuis en over de gesprekken die zijn ogen hadden geopend ’voor mijn eigen blinde vlekken en mijn eigen vooroordelen... Om deze reden hoop ik dat we nog vele jaren dat gesprek zullen voortzetten, een gesprek dat niet alleen noodzakelijk is rond Mona en Rashids tafel (...) maar in de hele wereld’.

Ik heb indertijd Wallsten gemaild en gebeld met het verzoek om zelf de tape te mogen bekijken, want de quotes van Wallsten waren zuinigjes en er gingen geruchten dat Obama fel anti-Israëlisch was geweest bij het afscheidsfeest. Wallsten antwoordde niet. Wat deed de LA Times? Teneinde Obama te beschermen borg deze krant in 2008 de omstreden tape op in haar kluis. Zo gingen bevriende media met het fenomeen Obama om.

We wilden dus niks van Obama weten. De mythe moest beschermd worden.

Maar als we naar Obama’s politiek in het Midden-Oosten kijken, wordt het duidelijk dat die het rechtstreekse gevolg is van zijn samenspraak met Khalidi – en met Edward Said, van wie Obama les heeft gehad. Met Iran, dat straks Hamas met kernwapens kan steunen, wil Obama Israël op de knieën dwingen. Hij heeft de traditionele Arabische autocratische heersers van zich vervreemd en beschouwt de antiwesterse salafisten, die de islam als smeerolie van de Arabische samenlevingen willen inzetten, als de enige authentieke Arabische groep die die wereld tot rust kan brengen. Wat hij in Israël verafschuwt, verafschuwt hij, en Khalidi, ook in Amerika: de militaristische traditie, de marktwerking, de pretentie dat dit ’uitzonderlijke’ landen zijn met een diepe verankering in de westerse religieuze en filosofische beschaving.

Obama is niet de man die hij voorgaf te zijn. Dat is nu doorgedrongen tot het electoraat. Hij is een linkse denker die door de Amerikaanse grondwet in toom wordt gehouden. Voor veel stemmers is de chaos op nationaal gebied (Obamacare, energiepolitiek, verborgen werkloosheid, ebola) en op internationaal gebied (IS, Oekraïne, Rusland, Iran, Gaza, China) nu te groot geworden.

Verliezen

Als u dit leest weet u of Obama bij de ’midterms’ de Senaat gaat verliezen. Obama’s populariteitscijfers zijn extreem laag, wat niet wil zeggen dat de Democratische machine haar macht is kwijtgeraakt. De machine probeert wanhopig de bespottelijke boodschap te verspreiden dat de Republikeinen een oorlog tegen vrouwen en minderheden voeren. Tja, alles mag bij liefde en de Amerikaanse verkiezingen.

Ik bewonder de carrière van Obama, maar de vrije wereld wordt door zijn presidentschap niet beschermd. En wordt het niet tijd dat de LA Times die video vrijgeeft?