Jongerenwerker: eerst voor de jihad, nu de staat

Een aantal jaar geleden was Bilal L. nog het openlijke kwaad. Hij had aanslagen beraamd op Piet Hein Donner en Hirshi Ali, was een goede bekende van Theo van Goghs moordenaar Mohammed Bouyeri en was een zogenaamde 'jihadronselaar': een gladde prater die jongeren probeerde de verleiden om zich te laten opleiden tot jihadist in trainingskampen in Pakistan en Afghanistan.

Inmiddels heeft Bilal L. zijn celstraf uitgezeten voor al die zaken (ja, nu al ja!) en is hij weer aan het werk. Waar dan? Nou.. precies op de plekken waar hij ook kwam als propagandist van de jihad: tussen kwetsbare jongeren. Alleen deze keer niet als onbezoldigd lid van een terreurcel, maar als gelegaliseerde werknemer van een subsidie-organisatie:

Vindt u het erg als ik er moeite mee heb om te geloven dat Bilal L. zijn leven echt gebeterd heeft? Zeker aangezien hij niks wil zeggen over deradicalisering (zie zijn Parool-interview: "Van het deradicaliseringsbeleid houd ik me verre"), lijkt het me legitiem vraagtekens te zetten bij de daadwerkelijke drijfveren van L. om in contact te blijven met kwetsbare jongeren. De zus van L. is bijvoorbeeld een Syriëganger en strijdt nu zij aan zij met ISIS in - jawel - de jihad.

Het kan natuurlijk zijn dat ik véél te cynisch ben, en dat Bilal inmiddels is veranderd in een pareltje van de integratie en inderdaad de beste jongerenwerker is die u zich maar kan bedenken. Maar zou u een veroordeeld pedofiel aannemen in een kinderdagverblijf, ook als hij beweert zijn leven gebeterd te hebben? Of een kleptomaan een baan bij de politie aanbieden? Ik bedoel maar.

Bilal komt via zijn werk dus in contact met de meest kwetsbaren uit de samenleving, en dientengevolgen is het risico op verkeerd gedrag dus gewoon te groot. Uiteraard moet je daadwerkelijke deradicalisatie altijd toejuichen. Maar bedenk wel: het gaat niet alleen om de daders, maar ook om de slachtoffers. De gewapende jihad is immers bepaald geen geintje en moet koste wat het kost bestreden worden.