Voltrek de scheiding tussen Nederland en de Antillen

Het Koninkrijk der Nederlanden is één van ’s werelds grootste landen, wanneer je de afstand zou meten van het meest westerlijke puntje van het grondgebied tot de meest oostelijke vierkante meter in het Groningse Oldambt. Het meest westelijke punt ligt immers op Aruba. En dat is hier heel ver vandaan; zo’n 8000 kilometer, om precies te zijn. En tussen die twee punten ligt letterlijk een wereld van verschil.

Want niet alleen is de fysieke afstand tussen Nederland enerzijds, en Aruba en de rest van de antillen anderzijds groot. Alles, maar dan ook alles is er anders. De hoogste berg in Nederland is de Vaalserberg, 322 meter. Maar op de Antillen? Mount Scenery, 882 meter. Nederland is voor 30% katholiek. De Antillen zijn dat voor 80%. In Nederland spreken we Nederlands. Op de Antillen kan je het beste uit de voeten met Papiamento, Engels en Spaans.

Het is slechts een kleine greep uit de in het oog springende verschillen tussen het Europese vasteland en de eilandengroep in de Caribische Oceaan. Wanneer je de wereld opnieuw zou indelen in logische natiestaten, zou niemand ooit op het lumineuze idee komen om Aruba, Bonaire, Curaçao, Saba, Sint-Maarten en de oude provincies van de voormalige Republiek der Verenigde Nederlanden bij elkaar in één land onder de gratie Gods samen te voegen. Een stel tropische katholieke eilanden en een koud, nat, vlak en areligieus land aan de Noordzee.. niet echt een geslaagde match.

Het wederzijdse wantrouwen tussen de Antillen en Nederland onderstreept dat. Om de zoveel tijd is er namelijk weer een rel op de eilanden. Of het nu gaat, zoals recentelijk, over grootschalige corruptie op Sint-Maarten, of – ook relatief recent – over de hongerstaking van de Arubaanse premier ofwel gierend uit de hand gelopen Curaçaose staatsfinanciën... De Antilliaanse reactie is steevast: kolonialisme! En de Nederlandse reactie is steevast: geldverkwisting! Het is altijd de bottom line van de discussie die bij ieder thema weer terugkomt en iedere zinvolle dialoog tussen de eilandengroep en het vasteland onmogelijk maakt.

In 2010 is met een grote staatkundige herindeling nog gepoogd alle plooien glad te strijken, maar het heeft niet gebaat. Niet alleen is de financiële toestand van de Antilliaanse eilanden alleen maar verslechterd, ook heeft er een politieke moord plaatsgevonden en is het wederzijdse begrip en respect eerder afgenomen dan vermenigvuldigd. Ondertussen geldt Nederland nog stééds als de eeuwige kolonisator die de eilanden wil kaalvreten. ‘Makamba’s’, worden wij daar genoemd. Indringers.

We zullen dus eerlijk moeten zijn: de herindeling van vier jaar geleden was slechts een halve maatregel. We zullen echt resoluter te werk moeten gaan.

Daarom lijkt het me verstandig dat de Antillen en Nederland maar eens ieder hun eigen weg inslaan. De wereldvisies, de mensen, de taal, de bestuurlijke normen en zelfs het klimaat zijn op de twee delen van het Koninkrijk totaal verschillend. “Als u mij morgen belt dat u eruit wilt, dan gaan we dat onmiddellijk regelen,” heeft minister-president Rutte in juli 2013 gezegd bij een bezoek aan Curaçao. Geachte toehoorders, wat mij betreft wachten we dat telefoontje niet eens af. Nederland moet zelf met de voorbereidingen beginnen om het Koninkrijk der Nederlanden te ontmantelen, zodat er alleen nog maar een Europees deel overblijft. Zonder de Antillen dus.

En mijnheer Wiebes kan ons vast wel even voorrekenen hoeveel ons dat gaat besparen. Dankuwel!