De Volkskrant bond vanochtend de strijd aan met tatoeages door een column te publiceren met de titel: 'Een tatoeage geeft aan mij de boodschap: ik heb lak aan alles en iedereen'. Ik kan het er alleen maar hartgrondig mee eens zijn.
Wie het in Nederland heeft over tweedeling, zal waarchijnlijk in eerste plaats de tweedeling bedoelen tussen autochtoon en allochtoon. Maar maak u geen illusies, want de maatschappij valt ook onder te verdelen in een aantal andere klassen. Eén van die verdeelmechanismen is de scheiding tussen kansrijk en kansarm. En wie vallen er in de categorie kansarm? Welnu, in ieder geval de overgrote meerderheid van de vaderlandse tattoodragers. Columniste Reneé Braams
legt uit:
Eén ervaring pleit voor het laatste: in de kleedkamer van het zwembad keek en wees mijn toen een jaar of zeven oude dochter eens met grote afkeer naar de compleet met inktfiguren gevulde twee armen van een vrouw van een jaar of dertig. Die vrouw toonde zich oprecht gekwetst, en mijn dochtertje en ik namen die les ter harte.
Maar ... als je beschilderingen gewoon mooi vindt, kun je ook plaktattoos nemen, of iets anders tijdelijks. Wie echte tattoos laat maken, onderstreept toch hoe hij zijn eigen plan trekt: ik ben ik, en ik heb schijt aan iedereen die me niet pruimt zoals ik ben.
Is dit een maatschappelijk relevante column? Ik vrees van wel.
Ik ben bang dat de tweedeling tussen degenen die kunnen bereiken wat ze willen en degenen die afhaken, steeds groter wordt.
Mevrouw Braams heeft dan ook helemaal gelijk. Tatoeages zijn over het algemeen een ontsiering (sommigen zouden zelfs zeggen: een verminking) van het uiterlijk. Niet alleen doorbreken ze vaak op een hinderlijke manier de welhaaste perfecte symmetrie van het menselijk lichaam, ook brengen ze onrust aan in een egale huid die over het algemeen juist rust uitstraalt. Alle kunstzinnige en vormgevende logica wijst dan dus ook in de richting van het resoluut afwijzen van iedere vorm van tatoeages.
Maar dat is niet wat er in de onderklasse gebeurt. Waarom eigenlijk niet? In de eerste plaats kan je natuurlijk stellen dat dergelijke kunstzinnige en artistieke overwegingen uiteraard veel te veel gevraagd van mensen die voornamelijk geïnteresseerd zijn in de hele dag hun middelvinger op te steken naar iedereen. Zij hebben recht op vanalles en nog wat, menen ze, en jullie gaan daar maar voor zorgen. De koningen van de getto wanen zich op deze manier zelfs de koningen van het land.
Hun haat tegen de maatschappij is zo sterk, kennelijk, dat ze zelfs bereid zijn zichzelf esthetisch af te tuigen om maar een '
statement' te maken. Het statement dat zij zich alles kunnen permitteren. Immers maken wij toch wel braaf hun uitkeringen, subsidies, tegemoetkomingen en toeslagen maandelijks over.
Tatoeages zijn dus nog maar het begin van het probleem. Erachter gaat een hele wereld schuil: niets minder dan de kloof tussen een relatief fatsoenlijk Nederland, en het Nederland van de getto.
