Nederland moet onherkenbaar zijn

Anders vragen we om een aanslag.

In Nederland zijn mensen die hun leven in ultimo willen geven voor de verdediging van Nederland, hun leven niet zeker. In ons land kunnen militairen beter niet in uniform over straat gaan. Dat schijnt te komen doordat de radicale islam geen gevaar voor Nederland is. Toch is aanslag meer een kwestie van wanneer dan als - en bij de mogelijke doelwitten horen ook militairen. 

Dus wordt onze militairen geadviseerd ondergronds te gaan. Er zijn mensen die daar lacherig over doen en geen enkel probleem zien. Deze mensen hebben idealen en principes vervangen voor een comfortabel nihilisme dat stellingname verwart met verschilligheid. Wat zij niet willen weten, is dat die uniformen ergens voor staan: de defensie van onze manier van leven.

Een militaire uitdossing is nooit alleen een egodingetje van de drager geweest; het is ook altijd een uitdrukking geweest van een bepaalde stand, staatsgeleding of klasse. Een glanzend harnas is niet alleen romantisch vertier, maar ook een instantiatie van de strijdende klasse, net zoals de kepers en strepen op mouwen en epauletten dat later waren.

Als je onder vuur ligt, heb je geen donder aan een mooi uniform. Dat is de paradox: zeker de ceremoniële tenues zijn onpraktisch mooi. Dat surplus van onbruikbare ornamenten wijst op iets anders. Zie het als een vlag op een gebouw. Dat onbruikbare wapperding symboliseert op eenvoudige wijze een bepaald gedachtengoed. Zo is het ook met een uniform.

Dat militairen vogelvrij zijn verklaard, dat zij hun herkenbare kleding moeten afleggen omdat ze anders het risico lopen aangevallen te worden, gaat niet alleen over de mensen aan wie wij onze verdediging hebben uitbesteed. Zij representeren niet alleen zichzelf, zij staan voor Nederland, voor onze rechten, plichten, vrijheden en verworvenheden. Onze principes liggen onder vuur, omdat onze mensen onder vuur liggen. Hiervan wegkijken vraagt meer dan teflon en principiële lenigheid, het vraagt lafheid.

Helaas is dat in karrevrachten voorhanden. Daarom betonen betere mensen dan wij graag hun gratuite solidariteit aan mensen die geen gevaar lopen. Niets zo lekker als kostenloze morele masturbatie. Stille helden etaleren T-shirts met 'Ik ben een Marokkaan'. Ze framen de verdrukte Marokkaan, net zolang totdat mensen denken dat Marokkanen echt gevaar lopen en de dragers van die T-shirts dappere mensen zijn. Of ze hopen op erkenning door aangifte te doen tegen Wilders. Kost ook niets, maar het voelt zo goed. Daarom zou het pas echt een uitdaging zijn om solidariteit te betonen met mensen die letterlijk in levensgevaar zijn als ze laten zien wat ze doen. Laten we een uniform aantrekken, want dan sta je wèl ergens voor.