Een volk dat voor tirannen zwicht

“Zij die bereid zijn essentiële vrijheiden op te geven, om een beetje tijdelijke veiligheid te krijgen, verdienen vrijheid noch veiligheid”, zei de grote Amerikaanse staatsman Benjamin Franklin ooit. Ik onderschrijf dit principe, zoals de meeste liberalen, maar de vraag is wat Franklin had gezegd als hij ooit de barbaren van de Islamitische Staat was tegengekomen.

De vraag wordt om de zoveel decennia relevant: hoeveel vrijheid zijn wij bereid op te geven om de veiligheid en daarmee op lange termijn de rechten van de burger te garanderen? Het logische antwoord hierop luidt dat naarmate de dreiging voor onze democratie groter is, een diepere de inbreuk op onze rechtsstatelijke vrijheden is gerechtvaardigd. Een voorbeeld: bij de strijd tegen drugs zijn minder zware middelen geoorloofd dan bij een invasie door een vijandig en misdadig regime.

Dat de Islamitische Staat een halt moet worden toegeroepen, daar is de weldenkende mensheid het wel over eens. Dat dit allen kan door de jihadisten met wortel en tak uit te roeien, geven inmiddels zelfs de duiven in de Westerse hoofdsteden toe. Maar hoe pakken wij hun vrijwilligers, hun sympathisanten, hun ronselaars, hun apologeten hier aan? Laat ik voorop stellen dat het onwenselijk en onmogelijk is meningen te verbieden, maar de vrijheid van meningsuiting is niet absoluut en is dat ook nooit geweest. Over het algemeen trekken we de grens bij het oproepen tot geweld, maar deze is allesbehalve eenduidig en steeds het object van interpretatie. Bijvoorbeeld “Dood aan de Joden” mag niet, maar hoe zit het met “Ik wou dat alle Joden dood waren”? Zeker als dit laatste wordt gezegd door iemand die gezag heeft binnen een extremistische groep, kan dit wel degelijk als geweldsoproep en al helemaal als haat zaaien worden aangepakt.

Omdat dit nu al kan, ben ik het niet eens met de voorstellen van CDA-leider Sybrand Buma. Binnen de huidige wetgeving is het al mogelijk bepaalde “meningen” te vervolgen, alleen ontbreekt daar vaak de politieke wil toe en – laten we man en paard noemen – vooral als het om moslims gaat. Zo werd in 1998 de Centrumpartij '86 verboden, al gingen de standpunten van die extreemrechtse partij veel minder ver dan nu die van de “Partij van de Eenheid” van ISIS-fan Abdoe Khoulani. Met het precedent van de CP'86 in de hand had deze islamistische misgeboorte en belediging van onze democratie allang verboden kunnen en misschien ook moeten worden.

Natuurlijk stuit dit soort “spierballentaal” (dixit vicepremier Asscher) veel apologeten van de islam tegen de borst. De slachtofferkaart wordt schaamteloos getrokken, zoals gisteravond door moslimextremist Okay Pala bij Pauw. De hypocrisie druipt van het beeldscherm af: dezelfde figuren die Wilders aanklaagden na Fitna en het “minder minder-incident” zijn nu opeens in rep en roer over aantasting van de vrijheid van meningsuiting. Antidemocraten die ernaar streven onze vrijheden af te schaffen, claimen diezelfde rechten wanneer het uitkomt.

Femke Halsema klaagde eerder deze week erover dat zonder rechterlijke toetsing de paspoorten van ISIS-extremisten die op het punt staan naar Syrië of Irak af te reizen, worden afgenomen. Idealiter zouden we hen natuurlijk laten gaan in de hoop dat de natuur haar beloop heeft en zij nooit meer terugkeren. Nog beter zou zijn dat wij ze een gps-zender konden meegeven zodat de drone-strike waarnaar zij zo nadrukkelijk solliciteren, grotere kans van slagen heeft. Het probleem is dat als wij hen zonder belemmering laten afreizen, we over een paar maanden de families van onthoofde Westerse journalisten, van vermoorde christelijke kinderen of van verkrachte yazidimeisjes moeten uitleggen waarom wij niets hebben gedaan om hen tegen te houden. Misschien kan Femke die schone taak op zich nemen en zeggen: “sorry, Arabiertjes, onze rechtsstaat is nu eenmaal belangrijker dan jullie levens”.