Er moet toch een permanente oplossing worden gevonden.
De Jerusalem Post
heeft gisteren een buitengewoon interessante analyse online gezet van Yossi Melman, een Israëlische analyst. Nu de rust in ieder geval voorlopig is teruggekeerd kijkt Yossi terug op Operation Protective Edge, brengt hij de schade én de geboekte resultaten in kaart, en kijkt hij vooruit naar wat de toekomst Israël mogelijk kan brengen. Zijn conclusie liegt er niet om:
The humiliated Hamas leadership, crawling on its knees to beg for a cease-fire and finding itself at the helm of a humanitarian disaster, understands now that it had no other choice, and that it had nobody to trust other than the Egyptians a regime that has no love for this sister organization of its hated Muslim Brotherhood, to say the least.
On the Israeli side, the realization has only just begun to creep in that our government, and our army, have been part and parcel of this humanitarian disaster: 1,800 dead in Gaza, 10,000 wounded, 400,000 refugees and 3,500 homes destroyed.
In de tussenliggende tijd doet Israël haar best om medicijnen naar Gaza te vervoeren en de elektriciteit weer aan de gang te krijgen. Ook worden er vrachtwagens vol eten en brandstof naar de Palestijnen gebracht:
But it is all too late.
Israel has lost its credit with the world. The US is angry, the United Nations chief is pleading, and the French foreign minister has issued his strongest condemnation yet.
Israel should have been more careful, should have restrained itself.
Zoals Yossi concludeert: "All in all it was a mutual punching in the ring that did not result in a knockout only a win in points."
De auteur heeft daar 100 procent gelijk in. Israël en Hamas hebben tegen elkaar gestreden, maar het eindresultaat is op zijn best een voortduring van de status quo. Naar alle waarschijnlijkheid gebeurt zelfs dat niet: veel mensen zijn bang dat er een derde intifada zal uitbreken. Als dat inderdaad gebeurt is het einde van deze crisis nog lang niet in beeld. Het zal dan nog slechter, chaotischer en gewelddadiger worden dan het al is.
Ook als er geen derde intifada uitbreekt is een permanente oplossing voor het Israël-Palestijnen probleem verder weg dan ooit. De aanval van Israël - hoewel in principe gerechtvaardigd (ik heb het daarbij niet over de bombardementen van scholen, woonhuizen en ziekenhuizen als er kinderen waren: het feit dat Hamas zich achter vrouwen en kinderen verschuilt geeft Israël niet automatisch het recht ) - heeft uiteindelijk buitengewoon weinig bereikt. Natuurlijk zijn er raketten vernietigd van Hamas en heeft die organisatie flink wat soldaten/terroristen verloren, maar er moet uiteindelijk toch echt een vreedzame oplossing komen voor het grotere conflict: een tweestatenoplossing, waarbij zowel de Palestijnen als de Israëlis een eigen staat hebben... en rustig kunnen leven.
Om dat te bereiken zal Israël toch weer om tafel moeten gaan zitten met de Palestijnen. Natuurlijk kan er niet direct worden onderhandeld met Hamas, dat zou wanstaltig zijn, maar vooral ook alles behalve effectief. Zij willen helemaal geen vrede, en zullen dat naar alle waarschijnlijk ook nooit willen; laat ze eerst hun Handvest maar eens veranderen, misschien dat ze dan serieus kunnen worden genomen.
Toch is het niet helemaal onmogelijk om vooruitgang te boeken: er is nog altijd Mahmoud Abbas, leider van de Palestijnse Autoriteit die het voor het zeggen heeft in de West Bank. Misschien dat hij niet ideaal is, maar er kunnen wél zaken met hem worden gedaan.
Operation Protective Edge kan Hamas militair verzwakken, maar daar blijft het bij. Over een paar jaar tijd zijn de radicale islamieten weer net zo sterk als enkele maanden geleden, en vormen ze weer net zo'n grote bedreiging. Als Israël geen zin heeft om de komende twintig a dertig jaar op precies dezelfde wijze te leven als nu moet het iets doen in diplomatiek opzicht. Doet ze dat niet, dan zal de geschiedenis zich telkens weer herhalen. Wie daar baat bij heeft is mij een raadsel.
