De sombere toekomstvisie van Ayaan Hirsi Ali

Zo stond er deze week een uitgebreid interview met Hirsi Ali in het Israëlische blad Israël Hayom. Op de eerste plaats ging dit over het conflict in Gaza. Ayaan poneert, op de van haar bekende wijze, meningen, die door sommigen als provocerend zullen worden ervaren. Zo erkent Hirsi Ali volledig het recht van Israël om zichzelf te verdedigen en vindt zij zelfs dat premier Netanyahu in aanmerking komt voor de Nobelprijs voor de vrede voor de manier waarop hij omgaat met het conflict met de Palestijnen.  

Tegelijk spreekt zij haar zorg uit, dat het Israëlisch-Palestijnse conflict een opmaat zal vormen voor een verder escalerende wereldwijde strijd tussen het Westen en de radicale Islam. Een conflict dat de komende jaren onze levens ingrijpend zal veranderen. Hirsi Ali wijst er op dat het Westen al sinds 2001 (9/11) de fundamentele inschattingsfout maakt, dat het een probleem zou betreffen van een kleine radicale minderheid onder moslims, een kleine groep “bad boys”. Volgens Hirsi Ali gaat het probleem veel breder en dieper dan dat. Ze verwijt het Westen een politiek van “wishful thinking”.

Hirsi Ali gaat dan in op de Islam die zij kende in haar jeugd in Somalië en Saoudi-Arabië. Volgens haar was die Islam streng, maar veel minder politiek dan nu het geval is. De origine van de huidige radicale Islam ziet zij vooral in Saoedi-Arabië. Door oliegeld heeft deze radicale versie van de Islam zich wereldwijd verspreid als totalitaire ideologie. Volgens Hirsi Ali is het bijna zinloos om te onderhandelen met totalitaire bewegingen zoals Hamas, omdat ze uiteindelijk uit zijn op de vernietiging van iedereen die anders is of denkt dan henzelf. Zij wijst er ook op dat de leiders van Hamas geen domme mensen zijn, een andere misvatting van het Westen. Volgens Hirsi Ali is bijvoorbeeld de televisie van Hamas een zeer sophisticated propagandamiddel.

Hirsi Ali gaat dan in op de toekomst van Europa en schetst een somber perspectief. Volgens haar zullen moslim immigranten de autochtone bewoners overvleugelen door een hogere demografische groei (iets dat overigens wordt bestreden door iemand als Frits Bolkestein, volgens Bolkestein in zijn Schoo-lezing in 2011 beginnen moslims in Nederland zich juist aan te passen en blijkt dat onder andere door emancipatie van vrouwen en lagere geboortecijfers, met name onder Turken in Nederland).

Ayaan ziet ook een ander probleem opdoemen in Europa. Volgens haar zullen de al aanwezige (autochtone) rechts-extremistische stromingen steeds meer in conflict raken met het opkomende Islamofascisme. Ze zegt daarover:

In het vraaggesprek gaat Hirsi Ali dan nog even door en maakt het buitenland beleid van Obama en Kerry met de grond gelijk. Zij verwijt de Amerikaanse president totaal buiten de realiteit te leven, wanneer deze eist dat de media het woord “radicale Islam” niet meer mogen gebruiken.

Als al deze somberheid ook de interviewer van Israël Hayom even te veel lijkt te worden, luidt de vraag  of Hirsi Ali nog wel enige hoop heeft voor de toekomst. Ayaan zegt dan dat zij hoop heeft op een vrede tussen alle culturen, maar dat dit alleen mogelijk is als er eerst een grondige hervorming plaats vindt binnen de moslimgemeenschap zelf. Geestelijken zouden bereid moeten zijn om delen van de Koran te bekritiseren en te kiezen voor een cultuur van het leven, in plaats van de dood.

Hirsi Ali zegt dan dat een dergelijke beweging heel moeilijk te realiseren zal zijn, omdat de Islam geen centraal geestelijk gezag kent. Aan de andere kant put zij hoop uit het ontstaan van grote emancipatie bewegingen in landen als Egypte en Iran, waar vooral jongeren aandringen op meer vrijheden en daarvoor al enkele malen massaal de straat op zijn gegaan.

Al zijn de stellingen van Ayaan Hirsi Ali soms provocerend en heb je wel eens het idee dat de boodschap ook anders gebracht kan worden, feit is wel dat zij een enorme kennis heeft van zowel de Islam als het Westen en daarnaast ook persoonlijk islam aan den lijve heeft ondervonden. Het toekomstperspectief dat zij schetst is niet vrolijk. Misschien is het daarom dat velen in het Westen dit  niet onder ogen willen zien. Wat is er immers gemakkelijker, dan Israël wéér de schuld te geven van het zoveelste conflict in het Midden-Oosten en alle ellende die daar uit voortvloeit?